Cradle To Cradle

In een tijdperk waarin duurzaamheid een cruciale rol speelt in onze wereld, geloven wij bij Tribe dat bedrijven niet langer blind kunnen blijven voor hun verantwoordelijkheid om milieubewuste keuzes te maken. Het streven naar duurzaamheid strekt zich uit tot elk aspect van een onderneming, en het kantoorinterieur vormt hierop geen uitzondering. Dus waarom zou elk zichzelf respecterend bedrijf moeten investeren in een duurzaam kantoorinterieur? Laten we eens kijken naar enkele overtuigende redenen.

Mainstream beweging. 
Het heeft misschien even geduurd, maarin  de wereld van design is inmiddels een duidelijk verschuiving te zien. Wat ooit werd gezien als een niche-praktijk met een tamelijk geitenwollen sokken imago, is nu uitgegroeid tot een mainstream beweging die door de nieuwe generatie met open armen wordt omarmd. Hergebruik en circulariteit zijn de nieuwe helden van het designlandschap, en terecht. Deze benadering heeft niet alleen de manier waarop we ontwerpen veranderd, maar ook hoe we naar onze verantwoordelijkheid ten opzichte van de planeet kijken.

Een echt goed ontwerp is veel meer dan alleen esthetiek. Het gaat om het begrijpen van de behoeften, verlangens en zelfs emoties van degenen voor wie je ontwerpt. Het vermogen om jezelf in de schoenen van anderen te plaatsen, empathisch te zijn, is van onschatbare waarde voor een ontwerper. Of het nu gaat om het creëren van een interieur, een product, of een ervaring, inlevingsvermogen maakt het verschil tussen iets dat simpelweg mooi is en iets dat echt resoneert met de mensen voor wie het bedoeld is.

Terug naar de Toekomst van Hergebruik. 
In een tijd waarin de aarde kreunt onder de last van overconsumptie en de gevolgen van een wegwerpmaatschappij, lijken we langzaam terug te keren naar de wijsheid van vroeger. Het idee van 'weggooien' wordt steeds meer beschouwd als een onnodige verspilling, en de moderne generaties omarmen met enthousiasme het concept van hergebruik en reparatie. Laten we eens stilstaan bij waarom het echt zonde is om iets zomaar weg te gooien, en waarom het voor ontwerpers een echte uitdaging is om circulair design te creëren.

In de afgelopen jaren heeft duurzaamheid een indrukwekkende transformatie ondergaan. Wat ooit werd gezien als een niche voor geitenwollen sokken-dragers, is nu uitgegroeid tot een trend die mainstream bedrijven niet kunnen negeren. Duurzaam inrichten en ondernemen hebben hun stoffige imago afgeschud en zijn nu cruciale pijlers in de visie van toekomstgerichte organisaties. Een opvallende verschuiving in mentaliteit heeft plaatsgevonden, met de nieuwe generatie die niet alleen vraagt, maar eist dat bedrijven en overheden verantwoordelijkheid nemen voor hun ecologische voetafdruk.

Zeven Veelzijdige Voordelen. 
Bij Tribe ontwerpen en maken we duurzame interieurs, onze klanten weten ons om die reden steeds weer te vinden en da's hartstikke tof!
Een duurzaam interieur overstijgt simpelweg het hergebruik van materialen; het is een doordacht concept dat verder reikt dan de oppervlakte. Ontwerpers van duurzame interieurs besteden bijzondere aandacht aan elk detail, deze betrokkenheid maakt een significant verschil. De keuze voor eerlijke en authentieke materialen met een lange levensduur en tijdloze uitstraling is slechts het begin. Deze materialen worden op een slimme en doordachte manier verwerkt, waardoor ze circulair kunnen worden ingezet. Laten we de diverse voordelen van investeren in een duurzaam interieur nader bekijken.

Een Noodzaak voor Moderne Ondernemingen.
In de huidige tijd, waar duurzaamheid een integraal onderdeel is geworden van zakelijke strategieën, is het niet langer voldoende voor bedrijven om alleen te focussen op duurzaam ondernemen. Het welzijn van werknemers is net zo cruciaal, en een duurzame werkomgeving speelt hierbij een essentiële rol. Het is niet alleen goed voor het milieu; een duurzaam interieur geeft ook een positief gevoel en draagt bij aan het algemene welzijn van degenen die er werken.

Een Revolutie in Duurzaamheid. 

Op het gebied van design en architectuur is ruim 20 jaar geleden een nieuwe benadering ontstaan die de conventionele normen uitdaagt en de weg opent naar een duurzamere toekomst. Het Cradle to Cradle-principe, bedacht door de Duitse chemicus Michael Braungart en Amerikaanse architect William McDonough, staat centraal in deze revolutie. In plaats van te focussen op afval als probleem, beschouwt Cradle to Cradle het als een waardevolle bron, vergelijkbaar met de manier waarop een kersenboom zich met zijn eigen afval voedt.

De Onontkoombare Verantwoordelijkheid van de Moderne Designer. 
In de snel evoluerende wereld van design is er een paradigmaverschuiving gaande, een bewustwording die verder reikt dan esthetiek en functionaliteit. Vandaag de dag kan een zichzelf respecterende designer niet anders dan duurzaam ontwerpen vinden wij. Te vaak nog worden nieuwe grondstoffen en producten klakkeloos verwerkt zonder na te denken over de langdurige impact op onze planeet. De revolutie begint niet achteraf, maar op de tekentafel.

Hergebruik heeft een lange weg afgelegd sinds het ooit werd geassocieerd met een 'houtje-touwtje' imago. Vandaag de dag is hergebruik uitgegroeid tot een integraal onderdeel van hoogwaardig design, voortgekomen uit het creatieve brein van visionaire denkers die de moed hebben om anders naar de wereld te kijken. Zelfs toonaangevende high-tech bedrijven zoals Apple hebben zich serieus toegelegd op het hergebruiken van componenten uit hun producten, waardoor deze duurzame beweging niet meer te stoppen lijkt. In dit artikel verkennen we waarom hergebruik een essentiële rol speelt in het vormgeven van de toekomst, met voorbeelden van bedrijven zoals Tribe die al ruim dertig jaar vooroplopen in deze evolutie.

Een half jaar geleden stond er op de werf naast de Havenloods aan de Utrechtse Nijverheidstraat nog niks. Nu staat er pontificaal op de terreinverharding van Stelcon-platen een prachtige horecazaak met een expositieruimte en een dakterras. De naam van deze zaak: NAR - café der kunsten. Omdat mensen een voorkeur hebben voor korte koosnamen, zal de naam van deze zaak, waarvan zowel de architectuur als het interieur tot de verbeelding spreekt, spoedig als de NAR door Utrecht gaan zoemen. Ga je mee naar de NAR?

Berkel-Enschot is een horecazaak rijker. Letterlijk rijker, want Eetbar & Wijnwinkel Aards is een heuse aanwinst. Tribe ontwierp en bouwde het interieur. Je mag zeggen dat ik voor eigen parochie preek als ik beweer dat het interieur van Aards er een is om je vingers bij af te likken. Toch zeg ik het. “Herken je er iets van Tribe in?” vroeg Chrissy, die de zaak samen met haar man Vic uitbaat. “Ja,” antwoorde ik. “O jawel. Jazeker. Nou en of.” Ik keek mijn ogen uit.

In de drukke winkelstraten van stadscentra en in zijstraatjes van die straten; aan stranden, op kades, in boten en torens en oude treinwagons: horeca kan zich overal nestelen, dus ook in een voormalige houtloods aan de Nijmeegse Hatertseweg ver buiten het centrum.

Vorig jaar maart was ik voorlopig de laatste klant van restaurant & espressobar Da Silva in Den Bosch. Emidio da Silva, die de zaak samen met zijn vrouw Luisa runt, noemde het een historisch moment. Dat zat zo: na mijn vertrek ging zijn zaak tegelijk met de hele Nederlandse horeca op instigatie van de regering voor onbepaalde tijd op slot. De blog die ik erover schreef, sloot ik af met het voornemen er nog eens terug te gaan. John van Tribe herinnerde me er van de week aan.

Een vers(super)markt en proefkeuken ineen. Dat is Liek in Eindhoven. De foto’s van het interieur op hun website maakten me lekker. Eropaf dus. Ik keek er rond en nam uiteindelijk twee keer afscheid. Dat was wel zo netjes. Je leest het.

Ruim vier eeuwen geleden maakte Jeroen Bosch het schilderij De Tuin Der Lusten. Ooit zag ik dat werk in het Prado in Madrid. Voor wat het waard is, mag ik dus zeggen dat ik het kunstwerk in het echt gezien heb. Maar heb ik het wel echt gezien, ik bedoel, heb ik alles gezien, ja, is er werkelijk niets aan mijn aandacht ontsnapt? Ik denk dat ik terug moet naar Madrid. Dit gevoel had ik ook toen ik twee jaar geleden De Nijverheid aan de Nijverheidskade in Utrecht had bezocht. Het is er van gekomen.

Het is min of meer donker. Al het licht is kunstlicht. Iemand moet een potje met hardlopers in fluorescerende kleding hebben opengetrokken. Ik tel er minstens vijftien. Ze warmen zich op, wat verstandig is bij een temperatuur rond het vriespunt. Op de parkeerplaats van het Osse Hotel De Naaldhof is nog net plek voor mijn kleine autootje. Op een paar meter van het hoge hotel staat een klein formaat zeecontainer met een opengeklapt uitventraam. Het gelige licht werkt als een magneet op de passant die warmte zoekt. In dit licht verschijnt een vriendelijk lachende Imro Buth, gekleed in een zwart kokspak. Aan weerskanten van het uitventraam prijkt het bedrijfslogo met de ijzersterke bedrijfsnaam: Doggybag - streetfood & drinks. Imro rondt net mijn bestelling af die ik een halfuur eerder vanuit de auto plaatste. Het ruikt heerlijk, mijn hongerige maag begint terstond ronkend te juichen. Gisteren sprak ik Imro in het hotelcafé van De Naaldhof. Zijn verhaal maakte me nieuwsgierig naar zijn culinaire kunsten. We reizen een dag terug in de tijd.

Nijmegen is een mooie stad. Maar wie o wie gaf het Holland Casino indertijd toestemming om hun afgrijselijke vestiging aan de Waalkade te bouwen? Zoveel gruwel is alleen met heel veel schoonheid te compenseren. En dat is gelukt, mede dankzij de vrijbuiters-horeca onder en nabij de imposante Waalbrug is de Waalkade een prachtplek.

De eerste zit op een omgekeerde kunststof speciekuip, de tweede op zijn koelbox, de derde en de vierde op een stapel isolatieplaten en de vijfde op een gekanteld kratje bier. De vrouw voor wie de mannen het huis bouwen grijpt tussen de benen van de vijfde man door in het kratje om er de flessen pannenbier uit te halen en rond te delen. De bouwvakkers hebben haar bij aanvang van de bouw verteld dat er bier gedronken moet worden als het hoogste punt van haar huis is bereikt. Zonder tegenzin drinkt ze mee. Ze heft haar fles en de mannen volgen haar voorbeeld. “Proost,” klinkt het in koor. Veel is er niet nodig voor een gezellig samenzijn met drank. Een bemoedigende gedachte voor een starter in de horeca. Een interieur dat bestaat uit een speciekuip, een koelbox, een stapel isolatieplaten en een kratje bier is in principe al voldoende voor een geslaagde borrel.

We rijden door een gebied wat me nog het meest doet denken aan het gevoel van de oude N279 route langs de Zuidwillemsvaart. De 2-baanse weg tussen Helmond en den Bosch. Vroeger reed ik er talloze keren. Altijd te hard, iets boven de de toegestane snelheid, maar net geen 100, totdat de flitspalen verschenen en er al snel de lol af was. Dat gevoel uit de jaren 80 meende ik even opnieuw te beleven onderweg naar onze bestemming. Het weer zal er beslist aan hebben meegewerkt want het was een beetje een druilerige dag. De sfeer van de omgeving houdt ergens het midden tussen die van een industrieterrein en een havengebied. Onze bestemming; Villa Augustus Dordrecht. Via de A15 kom je langs cafetaria Sneeuwwitje in de Merwedestraat, aan bij het Wantij. Wat een contrast, schitterend.

And the rest will follow. Voor mij een soort van vanzelfsprekendheid, maar toen ik onlangs een artikel las waarin werd gesteld dat ieders fantasie bepalend is voor zijn of haar mogelijkheden, was dat toch even een eyeopener. Met andere woorden, als je het kunt bedenken of dromen is het mogelijk. Ik las het artikel nog een keer en werd er helemaal blij van. Als kleine jongen had ik namelijk al een ongebreidelde fantasie, iets wat vroeger op school vaker níet, dan wél werd gewaardeerd. John zit vaak te dromen tijdens de les, toen ik deze opmerking van onze 'meester' in mijn rapport las, durfde ik het bijna niet aan mijn ouders te laten zien, laat staan aan mijn vriendjes.

Inmiddels bijna 10 jaar geleden gaf ik 4 pas afgestudeerde studenten van de kuntacademie in Breda de opdracht om een filmpje te maken waarin we op een bijzondere manier konden laten zien waar Tribe voor staat.
Inspirerende duurzame interieurs, doorspekt met beleving, voor iedereen. Het werd een monnikenwerk, een twee minuten durende animatievideo in een van volleg van afval gemaakt decor. De heren van De Barck Collective schoten zo'n 10.000 foto's om het verhaal van Tribe tot leven te wekken.

Inmiddels zo'n twee jaar geleden kreeg ik een telefoontje van een aardige dame die zich voorstelde als medewerker van de Volksbank. In eerste instantie vermoedde ik een soort telefonische acquisitie, dus verwees ik haar zo snel ik kon naar mijn partner. Om tien minuten later vervolgens van haar te vernemen, dat het desbetreffende gesprek naar een serieuze opdracht zou kunnen leiden.

Zou er geen horeca zijn, dan stonden we op straat. Gelukkig is er horeca. Zaterdag speelden we met onze band in S-Plaza, een fijn kroegje aan de Bleekweg in Eindhoven. Onze gitarist had na afloop nog goesting en dook daarom het nachtleven van de lichtstad in. Pas de volgende dag, na het middaguur, meldde hij zich weer. Hij appte een foto vanuit Fish & Chips. Op de betegelde achterwand van deze snackbar staat in grote kapitalen: "HET LEVEN IS BITTER / HET LEVEN IS ZUUR / ALLES SMAAKT BETER UIT DE FRITUUR". Hier wilde ik ook naartoe.

De oorsprong van de naam Philip voert terug naar het oude Griekenland. De naam is afgeleid van de woorden filos, wat 'houden van' betekent, en ippos, wat 'paard' betekent. Philip betekent dus zoiets als 'hij die van paarden houdt'. Ik wist dat niet, vind het wel verrassend.