Crème den Bosch: Een dieprode dissonant

Links staat een Chesterfield bankje, een afgeleefd roodleren gedrocht, dat velen ongetwijfeld een geinig ding vinden. Het is een plompe, dieprode dissonant in een interieur waarin crèmig wit, warm blauw en lichte houttinten overheersen. Wie het bankje hier een plek gaf, weet ik niet, maar het moet iemand zijn geweest die gevoel voor compositie heeft, want een goed geplaatste valse noot werkt. De eigenaresse van Crème wil er echter vanaf. “Je mag ‘m meenemen,” zegt ze tegen mijn vriend die vroeg wat ze voor het bankje moest hebben. Maar dat was pas bij het naar huis gaan, toen we onze jassen alweer aanhadden.

Crème zit aan de Snellestraat in Den Bosch, een mooi straatje met flink wat oude panden, waarin horecazaken komen en gaan. Een van die zaken is Crème, vooralsnog een blijvertje. We kwamen er terecht via een omweg. Een bevriend stel tipte ons een dik jaar geleden een ander restaurant in Den Bosch. Ze wilden daar graag met ons, mijn vriendin en ik, naartoe, maar de zaak was die dag gesloten, deelde een medewerker kortaf mee aan de andere kant van de lijn. Kortaf reageren is fnuikend en arrogantie verdient stokslagen, minstens vijf. Zodoende gingen we naar Crème.

Eigenlijk is Crème een heel eenvoudig tentje, zeker in vergelijking met het bijzonder hippe DIT iets verderop in de straat. Toch is het een publieksmagneet. Waarschijnlijk komt dat door de zweem van puurheid die de zaak al vanaf het begin aankleeft. De zaak heeft iets thee-achtigs, transparantie met een gloedvol, moralistisch kleurtje. Huisgemaakte taartjes en brood en gerechten, die indien gewenst vegetarisch, zelfs veganistisch zijn. Een plek voor twintigers en dertigers die een beetje zwaar op hand zijn en een voorkeur voor een sobere leefstijl hebben.

Het plafond is industrieel, leidingen, pijpen en kabelgoten zijn zichtbaar. De vloer is grijs, waarschijnlijk een intensief belopen polyurethaan gietvloer. De hoek waarin de bar is opgesteld is de eyecatcher van de zaak. Achter de fraaie bar, die is bezet met een mozaïek van hele kleine tegeltjes, staat een ranke stellage van onbehandeld staal. Deze stellage staat gezellig vol met drankflessen en ander gerei dat je erin zou verwachten. Een bolronde taartjesvitrine staat op het uiteinde van de bar te pronken.

Onze tafel biedt uitzicht op de open keuken waarin een hyperactieve kok zingend het eten bereidt. We zitten aan een hoge tafel op loodzware krukken. Het bevriende stel eet vaker uit dan thuis. Getrainde restaurantbezoekers. Hij bezocht onlangs met een vismaat een x-aantal sterrenrestaurant in Slovenië. Het interieur van dat restaurant stelde geen ruk voor, maar het eten was van grote klasse. Zijn vismaat is dol op hoogstaande gastronomie, geeft daar veel geld aan uit. Vorig jaar bezocht hij een sterrenrestaurant hier in de regio. Het gebodene vond hij ondermaats en meldde dat bij de manager. Paniek. Als goedmaker mocht hij nog eens langskomen op kosten van de zaak, wat me op een idee brengt: beetje klagen en, voila, twee voor de prijs van een.

Een andere vriend van onze tafelgenoten is niet dol op hippe of trendy horecainterieurs. De Bossche Verkadefabriek noemt hij denigrerend een kantine. Voor mij zou dat een aanbeveling zijn. Ik gruw van zijn voorkeur voor logge degelijkheid, zwaar gedekte tafels, gedempt licht en wollige vloerbedekking. Een ruimte moet ruimte geven en niet als bruine stroop op je gemoed inwerken. Maar goed, ieder zijn meug.

De bediening van Crème is informeel. Ook dat zal niet iedereen op prijs stellen. Ik vind het wel fijn, die lichtheid. Als ik mijn tweede jonge klare bestel, zegt de jonge vrouw die onze tafel doet, dat dat wel even kan duren, want ze moet ervoor naar Le Bateau aan de overkant. “Geen probleem hoor, want daar kennen ze ons wel,” schampert ze en geeft meteen wat inside information: de eigenaar van Le Bateau trouwt binnenkort met haar baas. Even later bevestigt de eigenaresse het trouwplan. Ze kijkt er hoogst gelukkig bij, wat natuurlijk mag. “Het is een rustige avond,” zegt ze, waarmee ze bedoelt dat het vandaag al vroeg gedaan is. Het Chesterfield bankje staat er verlaten bij.