Hotel Miss Blanche; 4-sterren doggybag

Met maximaal 100 km per uur van Den Bosch naar Groningen is een hele zit. Want waar je voorheen vrijwel de gehele weg, behalve rond Zwolle, want daar geldt nog steeds een dramatische 80 km regel, een stevige 130 kon rijden, zul je nu tweeëneenhalf uur achter het stuur je tijd moeten uitzitten. Bijkomend voordeel is het verbruik van kWh. Ik rijdt elektrisch en heb sinds die nieuwe regels gemerkt dat de door Musk aangegeven actieradius van 450 km van mijn auto, aardig in de buurt komt.

Net na Zwolle stoppen we even bij een tankstation voor een bekertje zwarte koffie en een gevulde koek. Door de Corona voorschriften ter plaatse blijf ik in de auto terwijl mijn vrouw snel even, met mondkapje op, de tankshop binnengaat. Ze komt terug met een verhaal dat ze eerst kleingeld moest pinnen, om de muntjes vervolgens in de koffieautomaat te deponeren. Omdat ze aan het apparaat besloot om in plaats van zwarte koffie toch cappuccino te nemen pinde ze en passent nog even twintig cent bij, tja.

In Groningen hebben we een akoestisch klusje. Bij de Ruimte in winkelcentrum de Paddenpoel, een initiatief van de SNS bank is Tribe verantwoordelijk voor de complete inrichting, dus ook voor het geluid. Om verschillende redenen besloten we dat het bouwproces op organische wijze tot stand zou komen. Akoestiek was het laatste in de rij, vandaar.

Geluid absorberende panelen tegen het plafond, vilten prikborden tegen de achterwand en karpetten zouden het klusje moeten klaren. En warempel, dat deden ze keurig. Rond het middaguur staan alle meubeltjes weer op hun plek en drinken we samen nog even een fijne kop Redbeans koffie. Een mooi Nederlands koffiemerk met duurzame koffie, waar we bij toeval eens kennis mee maakten bij een bevriende restaurateur en waarvan we sindsdien in onze ontwerpstudio elke dag genieten.

Na de koffie togen we naar ons hotel, Miss Blanche in het centrum van Groningen. Een enthousiaste receptionist weet ons te vertellen dat de eigenaar eens met 14 kamers van start ging, maar dat het hotel, over meerdere panden verdeeld, inmiddels zo’n 46 kamers telt. Wij zijn die bofkonten die er eentje van hebben weten te boeken.

Om in het restaurant van dit Hotel te kunnen dineren wordt je geacht om minimaal 24 uur van tevoren je plekje te reserveren. Op de bonnefooi iets ondernemen is er sinds Corona niet meer bij, bovendien waren we al lang blij dat er voor ons, ondanks de horeca sluiting, toch een knappe maaltijd buiten de deur in het verschiet lag. Zodoende stonden we keurig op tijd, na een middagje lekker loom hotelkamer hangen, bij restaurant de Pijp, dit is blijkbaar het restaurant van het Hotel, voor de deur. Daar werden we allerhartelijkst ontvangen door de maitre en na enkele plichtplegingen; "U heeft gereserveerd? en nee, we hebben geen klachten", naar ons tafeltje begeleid.

Een eenvoudige inrichting zonder poespas is misschien de meest pakkende omschrijving van het interieur van restaurant de Pijp. Een imposante schildering van een pijp met daaronder de tekst ‘ceci n'est pas un restaurant’ is een directe verwijzing naar het kunstwerk van de schilder Margritte uit 1928 en waarschijnlijk het meest in het oog springende decoratieve element. Niet bijster origineel, wel leuk.

In een moordend tempo waar menig fastfoodrestaurantmanager jaloers op zou zijn, worden ons de 4 gangen van het menu voorgeschoteld. Het eten smaakt fantastisch, de wijnen zijn uitstekend. We zitten overigens om kwart over zes al aan tafel, want om acht uur wordt er sinds vandaag geen alcohol meer geschonken, ook in restaurant de Pijp niet. "Het voelt toch een beetje als een persoonlijke drooglegging" fluister ik mijn vrouw toe, wanneer de kelner tegen achtten komt vragen of we misschien nog een watertje wensen. Mwa..., ik hoor mezelf dan maar om de rekening vragen, terwijl ik in mijn ooghoek de vriendelijke receptionist van het hotel spot. Hij beweegt zich voorzichtig langs de tafeltjes en stelt elke gast een korte vraag. Vreemd!

Onder het genot van een laatste watertje voegt hij zich ook bij ons tafeltje en deelt hij ons mede dat restaurant de Pijp, op last van de gemeente, voorlopig dicht moet. Lang verhaal kort, anders wordt het heel ingewikkeld, omdat het restaurant niet fysiek aan het hotel is geschakeld, wordt dit niet gezien als restaurant van het hotel. Dat het hele hotel verdeeld is over ruim 8 geschakelde en los staande panden, is voor de verantwoordelijke ambtenaar geen argument om nog langer open te mogen blijven voor hotel gasten. Dat we ons diner hadden kunnen uitzitten, was enkel en alleen te danken aan de bereidwilligheid van deze meneer om deze avond door de vingers te zien. En zo genoten wij de volgende dag van een 4-sterren ontbijt uit doggybag op onze hotelkamer. Heerlijk! Maar toch, die kruimels....