Liek in Eindhoven: een interieur voor geluksmomenten

Een vers(super)markt en proefkeuken ineen. Dat is Liek in Eindhoven. De foto’s van het interieur op hun website maakten me lekker. Eropaf dus. Ik keek er rond en nam uiteindelijk twee keer afscheid. Dat was wel zo netjes. Je leest het.

Eindhoven blijft me verrassen ook al staat de stad staat niet te boek als moeders mooiste. Misschien juist daarom. Liek ligt aan de Roostenlaan, een hele gewone straat buiten het centrum met huizen in een rij en wat middenstand op de straathoeken. Ik loop Lieks terras voorbij, want ik ga eerst de versmarkt in.

De basiskleur van de zeer fraaie huisstijl is mosgroen, een bescheiden kleur die goed past bij lichte houtsoorten en rood fruit. De letters in het logo doen denken aan de kordate spruiten op vers ontkiemd zaad. De punten op de i en achter de k hebben een bladvorm. Alles wijst op duurzaamheid en milieubewustzijn.

Het eerste wat me in de winkel opvalt, is de scheidingswand tussen winkel en proefkeuken. De witte wand is opgebouwd uit oude deuren en ramen. Het glas zit er nog in. Je kunt dus van de ene ruimte naar de andere kijken. Transparantie, niets te verbergen, wat aansluit bij het eerlijke karakter van de koopwaar. De kisten, kratten en dozen waarin de verse groenten aan de klant worden gepresenteerd, staan op stapels zwarte kunststof pallets. De kassa staat ook op een stapel van deze pallets. Een slimme oplossing, die een associatie met weekmarkten oproept. Tegen het plafond zijn latten van een lichte houtsoort geslagen.

Ik wil een paar appels, maar hoe werkt dat hier? “Nou,” zegt de vrouw die ik om hulp vraag, “het product dat je wilt hebben, leg je op de weegschaal. Vervolgens kies je op het display het juiste product en daarna druk je op de knop ‘bon’. Het prijsstickertje dat uit de weegschaal komt, plak je op het papieren zakje waarin je het product dat je net hebt gewogen stopt.” Moeilijk is het dus niet. Met de appels in mijn mandje loop ik de winkel rond. Goeie sfeer, geen haastige drukte.
De vrouw achter de kassa heeft een tongval die een Engelstalige oorsprong verraadt – Australische roots, lees ik later op hun website. Ze vertelt me dat het interieur is ontworpen en gemaakt door Angelique Wijnen – Liek voor bekenden en eigenaresse van de zaak – samen met een bedrijf waarvan de naam haar is ontschoten.

Buiten maak ik een paar foto’s van het pand. De vrouw die me de weg wees bij de appels komt voorbij. “Echt een mooie winkel,” zeg ik. “Ja,” reageert ze, “dit is de eerste van Liek, maar ik verwacht dat het niet bij één zal blijven.” Ik denk dat ze gelijk gaat krijgen.
Ik loop het terras op en ga gelijk door de proefkeuken in – nieuwsgierigheid is mijn motortje. De proefkeuken is een gevatte naam voor lunchroom. Mooie zitjes binnen. Alles is hier licht, fris en toch warm van toon. De centraal opgestelde bar is prachtig – met witte tegels bekleed aan de voorkant en een dik lichteiken blad erop. Achterin is een afgezonderde ruimte voor overleg of workshops. Ook de wanden hiervan zijn gemaakt van oude deuren en ramen. Bij de entree is een zithoekje met gestoffeerde oude fauteuils rondom een laag tafeltje.

Op het terras zitten vijf gasten te eten. Ik neem plaats aan een tafeltje naast dat van een etend stel. De serveerster komt vragen wat de man van het stel wil drinken. “Iets met lindebloesem misschien,” zegt zijn vrouw met luide stem waarin spot meeklinkt. Hij gaat voor een speciaal vruchtensapje. Hierna komt de serveerster bij mijn tafel. Ik bestel een koffie. “Wilt u er niets bij eten?” vraagt ze. Hoef ik niet, zeg ik, maar krijg eigenlijk meteen spijt, zeker als een paar minuten later een bord voorbij komt met dikke kroketten op flinke plakken stevig brood.

De vrouw aan het tafeltje naast me begint opeens hardop en uitbundig te schaterlachen. De uitbarsting is groter dan dat waar ze om lacht. Ze zit de man een beetje te teasen, wat ik sowieso een goeie zaak vind. Maar haar uitbundige lach zegt ook iets over de sfeer hier. Het terras is heel eenvoudig (tafeltjes, stoelen, hoge plantenbakken van steigerhout, parasols en een doodnormale vloer van grijze trottoirtegels), dus daar ligt het niet aan. De uitbundige lach zegt iets over de algehele sfeer bij Liek. De werknemers bewegen zich ontspannen door de zaak, ik zie geen stress, mijn serveerster maakt oogcontact met haar zelfbewuste blik en voelt zich duidelijk niet op de vingers gekeken. De sfeer is uitnodigend en gastvrij. De eerlijkheid van het interieur en het winkelaanbod lijkt zijn weerslag te hebben op de medewerkers. De vrouw naast me voelt zich gewoon goed en ontspannen. Ze ervaart een geluksmoment.

Mijn koffie wordt uitgeserveerd. “Er komt zo nog iets bij,” zegt de serveerster. Ik ben benieuwd. Een vrouw, eind dertig en zeer zelfbewust, loopt met haar twee jonge kinderen het terras op. Een hondje van andere gasten slaat aan. Het drietal gaat aan een tafel zitten en loopt vervolgens naar binnen om een ijsje uit te gaan zoeken. De serveerster zet een schoteltje met een plakje van een koffiebroodje op mijn tafel. Ik scrol wat op mijn telefoon om me onzichtbaar te maken. De vrouw aan een tafel tegenover me eet namelijk wat onzeker. Ik denk dat zij denkt dat ik haar zit te bespieden. Speels komen de twee kinderen zonder ijsje weer naar buiten met hun mama erachteraan. Ze zetten zich aan het tafeltje en vertrekken meteen weer. Het meisje biedt weerstand. “Dan blijf jij maar hier,” zegt mama.

Ik drink mijn koffie uit en loop naar binnen voor een toiletbezoek. Terug van de plee maak ik een praatje met een vrouw achter de bar. Ik complimenteer haar met de zaak en neem afscheid. “Fijne dag en tot ziens,” zegt ze.

Bij mijn auto honderd meter verderop besef ik dat ik vergat te betalen. Ik loop terug en binnen zie ik de serveerster en de vrouw van achter de bar bij de kassa staan. “Ik denk dat jullie mij zoeken,” zeg ik. Ik heb gelijk en betaal alsnog. Opnieuw neem ik afscheid. “Fijne dag en tot ziens,” klinkt het in koor.