Noordkade Veghel: Industriële interieurs zijn populair

De eerste zit op een omgekeerde kunststof speciekuip, de tweede op zijn koelbox, de derde en de vierde op een stapel isolatieplaten en de vijfde op een gekanteld kratje bier. De vrouw voor wie de mannen het huis bouwen grijpt tussen de benen van de vijfde man door in het kratje om er de flessen pannenbier uit te halen en rond te delen. De bouwvakkers hebben haar bij aanvang van de bouw verteld dat er bier gedronken moet worden als het hoogste punt van haar huis is bereikt. Zonder tegenzin drinkt ze mee. Ze heft haar fles en de mannen volgen haar voorbeeld. “Proost,” klinkt het in koor. Veel is er niet nodig voor een gezellig samenzijn met drank. Een bemoedigende gedachte voor een starter in de horeca. Een interieur dat bestaat uit een speciekuip, een koelbox, een stapel isolatieplaten en een kratje bier is in principe al voldoende voor een geslaagde borrel.

Al enige jaren zijn industriële interieurs populair. Je ziet ontwerpers zich te buiten gaan met achtergelaten elementen uit verlaten panden. Improviseren met wat ze aantreffen in de ruimte waarin spoedig gedronken en gegeten moet worden. Ik houd ervan, maar vraag me tegelijk af hoe lang deze trend stand houdt. Dertig jaar geleden waren de interieurs anders, veel strakker, en over tien jaar zullen ze veel kans weer anders zijn. Welke kant gaat het op? Ik denk dat het alle kanten op zal gaan. Geïmproviseerd minimalisme gaan we vaker zien, net als overdadig groene binnentuininrichtingen – koffie met een koekje in een kas. Hightech interieurs gaan er komen. Met beeldschermen overal, uitserverende robots, een behang van printplaten waarop ledjes als sterren fonkelen en een vrij zwevende bar waarop fluorescerende drankjes geschonken worden in afgedopte pvc-pijpen. De bingewatch-hype zal invloed gaan hebben. Horecazaken die hun gasten onderdompelen in een interieur geënt op Game of Thrones en Peaky Blinders. In de zaken op de Noodkade in Veghel voert voorlopig het industriële interieur nog de boventoon. Bij de Café De Afzakkerij sterker dan bij restaurant Wittern. Het interessantst is het enorme plein dat zich voor Wittern uitstrekt, mede dankzij het gedoe rondom corona.

Coronamaatregelen vragen om afgezonderde zitjes. De ontwerper die de zitjes maakt op het plein voor Wittern beschikt over een schat aan ideeën en een overvloed aan materialen die normaliter op de schroothoop belanden. Twee voorbeelden. Vloeibaar ijzer wordt rechtstreeks uit de hoogoven afgetapt in grote gietijzeren bakken. Op de Noordkade zijn her en der flink wat van die kolossen opgesteld. Een paar van die ongeveer drie meter hoge bakken zijn nu ingericht als kleine terrassen die elk plaats bieden aan zo’n acht gasten. Aan elke bak is een trap gemonteerd van verzinkt staal. Ik kon de neiging om naar boven te lopen niet weerstaan. Een ander zitje had achter- en zijwanden van afgeschreven betonbekisting. De bekisting heeft een ruige uitstraling en creëert tegelijk een knusse sfeer.

De enige vrije tafel op het terras van Wittern ligt pal in de zon. Mijn kale toeter heeft al genoeg zon gehad, dus ik loop naar De Afzakkerij. Dit café heeft haar terras opgerekt tot aan de kadewand van de haven. Het terras heet nu Strand en is deels voorzien van een laag speelzand. Ik neem plaats op het verhoogde terras bij de entree, een hele fraaie plek met een roestkleurige stalen vloer. What’s new pussycat? Op het moment dat ik een serveerster zie lopen, begint dit liedje spontaan door mijn hoofd te zingen. Is er nog nieuws schatje? Iets opvallends gebeurd misschien? Een goed verhaal gehoord?

Op alle tafels ligt een kaart met een QR-code. Om te bestellen, scan ik die code met mijn mobieltje waarop ik vervolgens door lijsten met dranken en spijzen scrol. Heb ik mijn keuze gemaakt, dan kan ik gelijk betalen met de bankapp op mijn telefoon. Zo doe ik het. Nu maar afwachten of de ‘centrale’ het heeft doorgekregen.

Daar komt de serveerster. Op haar blad staat tussen een hoop andere bestellingen de fles die ik bestelde. “Een Duvel voor meneer,” zegt ze. “Dank je, “ reageer ik verheugd en nieuwsgierig vraag ik waarom bestellen hier via een QR-code gaat. “Dat scheelt een paar klantcontactmomenten, euh sorry, ik bedoel gastcontactmomenten,” verklaart ze. “Scheelt personeelskosten,” reageer ik ietwat cynisch. Maar daar is het volgens haar niet om begonnen. Er zijn vijf contactmomenten: bestelling opnemen, uitserveren, vragen of alles naar wens is, afruimen en betalen. Om te kunnen bestellen en afrekenen moet de klant (of gast) vaak even wachten. De QR-code skipt die twee, door de klant als vervelend ervaren, wachtmomenten. “Kijk, de charme van dit werk zit ‘m voor mij in het klant-, ik bedoel, in het gastcontact,” geeft ze toe, “maar het moet voor de klant ook leuk blijven.”

"Het is,” hoor ik een vrouw in een jurkje met een tijgerprint aan het tafeltje rechts van het mijne tegen haar tafelgenoot zeggen. “Het is hier binnen een allegaartje van stoelen en spullen. Zo leuk! Echt zo leuk.”

"En wat zijn dát dan voor dingen?” vraagt de tafelgenoot.

"Dat zijn van die trechters waar ze vroeger die zakken mee vulden. Zijn nu lampenkappen.”

Aan het tafeltje links zit ook een vrouw in een jurkje met tijgerprint. Ik ben niet bang dat ze me besluipen. De tafelgenoot draagt een zonnebril. Haar wereld is wat donkerder, haar waardering voor het ‘allegaartje van stoelen en spullen’ wat minder.

In de pui van de entree zie ik alles wat mijn rug niet kan zien weerspiegeld. Aan de overzijde van de haven staan prachtige platanen. In roestige bakken op de kade staan gedrongen boompjes. Het zijn geen olijfbomen, want die ken ik. Zouden het fruitboompjes zijn? Nee, lijkt me sterk, want vallend fruit trekt wespen en die wil een uitbater niet.

Ik kan gewoon vertrekken, want ik heb al betaald. Een beetje raar voelt dat wel. Dan maar zwaaien tegen het spiegelende glas in de pui. Bij de fietsenstalling staan dezelfde gedrongen boompjes in roestige bakken. Er hangen peertjes in. Gelukkig is het geen wespenjaar.