Industrieel interieur

Ik vroeg Chat gpt om een blog te schrijven over horeca interieurs.
Hieronder lees je een door a.i. genereerde tekst in de stijl van onze stamgast Edwin.

Introductie: In de dynamische wereld van de horeca speelt het interieurontwerp een cruciale rol bij het aantrekken en behouden van gasten. Een goed doordacht en meeslepend horeca interieur kan het verschil maken tussen een gewone eetgelegenheid en een buitengewone culinaire ervaring. Bij Tribe Productions begrijpen we de essentie van het creëren van verbluffende horeca interieurs die een onvergetelijke indruk achterlaten. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele inspirerende trends en ideeën die de horeca interieurwereld domineren.

Hoe herken je het interieur van een echte strandtent?
Zit je met een leuke gezelschap ergens lekker te borrelen en zie je de zee, dan zit je veel kans in een strandtent. Een beetje flauw en voor de hand liggend, dat wel, maar wat kenmerkt dan zo’n typisch strandtent interieur?

Een dik jaar geleden stonden John van Tribe en ik voor een gesloten deur. John had voorgesteld iets te gaan drinken bij Café Herman in de voormalige watertoren van Den Bosch omdat hij het interieur ervan zo mooi vond. Vanwege lockdowns, avondklok en wat al niet meer zagen horecazaken zich gedwongen hun openingstijden nogal eens te wijzigen. Vandaar de verrassing van de gesloten deur. Ik gunde mezelf een herkansing en ontdekte dat John gelijk had.

Een half jaar geleden stond er op de werf naast de Havenloods aan de Utrechtse Nijverheidstraat nog niks. Nu staat er pontificaal op de terreinverharding van Stelcon-platen een prachtige horecazaak met een expositieruimte en een dakterras. De naam van deze zaak: NAR - café der kunsten. Omdat mensen een voorkeur hebben voor korte koosnamen, zal de naam van deze zaak, waarvan zowel de architectuur als het interieur tot de verbeelding spreekt, spoedig als de NAR door Utrecht gaan zoemen. Ga je mee naar de NAR?

“Zing! Went the strings of my heart,” zong Judy Garland in 1938. Als je hart zingt, ben je verliefd. De snaren van mijn hart zongen onlangs in de ontvangsthal van Eindhoven Centraal. Niet eerder zag ik het gebouw zoals ik het toen zag. De persoon naast me zei dat de horecazaak boven de hoofdingang naar zeggen best goed is. Ik nam me voor om daar spoedig te gaan kijken. Vandaag dus.

Berkel-Enschot is een horecazaak rijker. Letterlijk rijker, want Eetbar & Wijnwinkel Aards is een heuse aanwinst. Tribe ontwierp en bouwde het interieur. Je mag zeggen dat ik voor eigen parochie preek als ik beweer dat het interieur van Aards er een is om je vingers bij af te likken. Toch zeg ik het. “Herken je er iets van Tribe in?” vroeg Chrissy, die de zaak samen met haar man Vic uitbaat. “Ja,” antwoorde ik. “O jawel. Jazeker. Nou en of.” Ik keek mijn ogen uit.

Tribe maakte het ontwerp en bouwde het interieur voor een nieuwe horeca-zaak in Berkel-Enschot. Eetbar Aards is de naam. Ik zag er foto’s van en dacht meteen: daar wil ik naartoe. Binnenkort hier dus een verhaal over Aards in Berkel-Enschot. Vandaag vertel ik over een cafébezoek dat ontaarde in een kroegentocht. Spil van de avond was Eindhoven Centraal, waar ik met andere ogen naar leerde kijken. Had de drank me de ogen geopend?

Het Stroomhuis in Eindhoven, door velen die er ooit binnengingen liefkozend het Stroomhuisje genoemd. Een plek vertroeteld met een koosnaam. Er zijn bands en er is publiek. En er is de ruimte, de zaal, die minzaam toekijkt en ziet dat het goed is – het interieur als derde persoon. Ik ga er naartoe voor Charlie & the Lesbians die deze avond hun nieuwe plaat zullen presenteren en krijg er op de koop (gratis entree) twee mooie bands bij.

Vorig jaar maart was ik voorlopig de laatste klant van restaurant & espressobar Da Silva in Den Bosch. Emidio da Silva, die de zaak samen met zijn vrouw Luisa runt, noemde het een historisch moment. Dat zat zo: na mijn vertrek ging zijn zaak tegelijk met de hele Nederlandse horeca op instigatie van de regering voor onbepaalde tijd op slot. De blog die ik erover schreef, sloot ik af met het voornemen er nog eens terug te gaan. John van Tribe herinnerde me er van de week aan.

Ruim vier eeuwen geleden maakte Jeroen Bosch het schilderij De Tuin Der Lusten. Ooit zag ik dat werk in het Prado in Madrid. Voor wat het waard is, mag ik dus zeggen dat ik het kunstwerk in het echt gezien heb. Maar heb ik het wel echt gezien, ik bedoel, heb ik alles gezien, ja, is er werkelijk niets aan mijn aandacht ontsnapt? Ik denk dat ik terug moet naar Madrid. Dit gevoel had ik ook toen ik twee jaar geleden De Nijverheid aan de Nijverheidskade in Utrecht had bezocht. Het is er van gekomen.

Heb je een droom, of loop je als ondernemer al langer met een idee rond wat je dolgraag zou willen realiseren. Dan is de enige manier om dat te bewerkstelligen eraan beginnen. Het klinkt wellicht te eenvoudig voor woorden, maar toch is dit het begin van alles. Het mooie van dromen is dat ze uit het hart komen. En ik schreef het al eerder, wat vanuit het hart komt heeft een ziel en daarmee vergroot je de kans van slagen substantieel. Ga er dus voor!

Smeden en smeren: twee ambachten met slechts één letter verschil. Nu is broodjes smeren niet per se een ambacht, maar in de handen van broodjeszaak Smeer ‘m in Tilburg wel. Voordat ik het mes zette in mijn ‘bammetje’ brie, liet ik het kunststukje op me inwerken. De dikke plak bruinbrood puilde aan alle kanten uit als een afgeladen pakjesboot. Een wild expressionistisch palet van walnoot, zwarte bes, aardbeikwartjes, frambozen, flarden sla, bijgepunte stukken brie en vegen chutney.

Even is het er en dan is het alweer weg. De Pop-Up eetbelevenis is een van de zes pijlers waarmee het jonge Bossche bedrijf De Spijsbereiders naar eigen zeggen een stempel op de foodmarkt drukt. Kom gerust een keer langs in ons tijdelijke onderkomen, liet Roland van Balen per e-mail weten. Ik ging langs en merkte dat het begrip ‘tijdelijk’ permanent is in een zaak die gerund wordt door twee creatieve orkaankrachten. Ideeën buitelen over elkaar heen; het ene concept is nog niet koud en moet alweer plaatsmaken voor een nieuwe kanshebber.

‘Niet eerder was het zo warm op 21 februari’ zingt de kop van een online nieuwsbericht. Twee dagen voor die warme zondag bezocht ik Eetcafé Kandinsky in Waalwijk.

Michel de Bruyn en zijn team bereiden zich voor op het warme weekend. Dat doen ze natuurlijk altijd, alleen loopt het dit jaar anders. Het meubilair voor op het grote terras aan de markt blijft in tegenstelling tot voorgaande jaren gewoon binnen. Maar ze hebben wel smoothies, want warme dagen schreeuwen om smoothies. Gasten komen die en andere lekkernijen zelf afhalen of een van Kandinsky’s koeriers brengt ze thuis. En om te kunnen bestellen, heeft Michel een webshop gelanceerd. Niet zomaar een webshop: “Want het moet wel goed zijn,” zegt hij veelbetekenend. Michel zit er kort op, kwaliteit wil hij bieden. Dat het goed moet zijn, herhaalt hij onbewust meerdere keren tijdens ons gesprek. Het zit in zijn systeem, voor minder doet hij het niet.

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, ik heb een ongelooflijke zin om naar de kroeg te gaan. Maar dat kan niet, sterker nog, het mag niet. Toch brandt er nog licht in horeca-land, op een laag pitje weliswaar, in hotels om precies te zijn. Ik benaderde het Eindhovense Blue Collar Hotel met het verzoek om een rondleiding. Een flitsbezoek aan deze fraaie uitspanning zal de staplust enigszins bevredigen, hoopte ik. Gewoon een beetje ruiken, een beetje proeven. Per omgaande e-mail zette medewerker Sytse het licht op groen.

Aan de voet van de Dom staat een groep demonstranten te schreeuwen over mondkapjes. Het regent. Het is drie uur op een zaterdagmiddag. We hebben zojuist gebowld en ik heb verloren. Geheel in stijl duiken we Grand Café Lebowski binnen.

Nijmegen is een mooie stad. Maar wie o wie gaf het Holland Casino indertijd toestemming om hun afgrijselijke vestiging aan de Waalkade te bouwen? Zoveel gruwel is alleen met heel veel schoonheid te compenseren. En dat is gelukt, mede dankzij de vrijbuiters-horeca onder en nabij de imposante Waalbrug is de Waalkade een prachtplek.

Ze scrolt met een sierlijk vingertje op haar telefoon en kijkt geamuseerd. Haar benen gestrekt, de voeten op de stoel van de man bij haar aan tafel. Hij streelt om beurten het scheenbeen en de kuit van haar blote rechterbeen, pianissimo snarenspel, kippenvel. Op tafel staat een wijnkoeler. Lunchtijd, de zon brult, de fles wit is leeg, schaduw is hard. Het terras ligt aan een ronde vijver met een doorsnede van zeventig meter. De discus van het Evoluon past er precies in, wist een medewerker.

“Daar moet je eens gaan kijken,” zei een vriendin. “Ik ben benieuwd wat je ervan vind.” Haar tip had me nieuwsgierig gemaakt. Daarom fiets ik naar de IJzeren Man in Vught. Een mooi tochtje, genoeg te zien.
De IJzeren Man is een recreatieplas in de bossen bij Vught, gegraven in de negentiende eeuw. Het heeft een fraai strand, sinds jaar en dag een trekpleister. Aan het strand staat een strandpaviljoen dat zich IJM noemt. Een complex van meerdere gebouwen voor horeca en watervertier. Een deel ervan is recent vernieuwd en een trendy plek naar het schijnt. Hoe het eruitziet weet ik niet, want ik sta in een rij bij een hek. Ik heb een hekel aan hekken en rijen. Dat ik in de verkeerde rij sta, merk ik pas als ik in het vieze gezicht van een knorrige vrouw kijk. Ze vindt dat ik voorschiet, wat klopt, want ik sta in het pad van de uitgang dat, door weer andere hekken gescheiden, parallel aan het pad van de ingang ligt. Alle plaatsen zijn bezet, zegt de jongen die de namen en telefoonnummers van de gasten noteert. Ik mag natuurlijk wachten, maar ik heb al geen zin meer en loop terug naar mijn brave fietsje dat lijkt te kwispelen.

Mijn vakantie zit er bijna op. Terrasbezoek lijkt steeds meer op paniekvoetbal. Ik wil overal nog even geweest zijn, maar ben uiteindelijk nergens meer. Zag ik nog mooie interieurs? Eerlijk gezegd niet, hoewel, ik zag er één, maar die was voor het moment onbereikbaar.

Horeca in de lift. Dit zou de bemoedigende kop kunnen zijn boven een artikel in een magazine over de horeca. Evengoed kun je in deze tijd van buiten de doos denken letterlijk een café of restaurant in een lift verwachten. In Den Bosch staat momenteel een reuzenrad met restauratie in de gondels, dus waarom niet een kroeg in een lift. En daarom dus een kroeg in de steigers, inderdaad letterlijk. De uitspanning heet Zomerterras Zuid en is te vinden aan het Vonk en Vlamlaantje in het Bossche Zuiderpark. “Hier moeten we zondag maar eens naartoe,” zei Anja, want zo heet mijn vriendin. Ze appte Miss M. Toen wisten we nog niet dat we op de kop naar huis zouden gaan.

De eerste zit op een omgekeerde kunststof speciekuip, de tweede op zijn koelbox, de derde en de vierde op een stapel isolatieplaten en de vijfde op een gekanteld kratje bier. De vrouw voor wie de mannen het huis bouwen grijpt tussen de benen van de vijfde man door in het kratje om er de flessen pannenbier uit te halen en rond te delen. De bouwvakkers hebben haar bij aanvang van de bouw verteld dat er bier gedronken moet worden als het hoogste punt van haar huis is bereikt. Zonder tegenzin drinkt ze mee. Ze heft haar fles en de mannen volgen haar voorbeeld. “Proost,” klinkt het in koor. Veel is er niet nodig voor een gezellig samenzijn met drank. Een bemoedigende gedachte voor een starter in de horeca. Een interieur dat bestaat uit een speciekuip, een koelbox, een stapel isolatieplaten en een kratje bier is in principe al voldoende voor een geslaagde borrel.