De Bossche Zomer: Horeca in de steigers

Horeca in de lift. Dit zou de bemoedigende kop kunnen zijn boven een artikel in een magazine over de horeca. Evengoed kun je in deze tijd van buiten de doos denken letterlijk een café of restaurant in een lift verwachten. In Den Bosch staat momenteel een reuzenrad met restauratie in de gondels, dus waarom niet een kroeg in een lift. En daarom dus een kroeg in de steigers, inderdaad letterlijk. De uitspanning heet Zomerterras Zuid en is te vinden aan het Vonk en Vlamlaantje in het Bossche Zuiderpark. “Hier moeten we zondag maar eens naartoe,” zei Anja, want zo heet mijn vriendin. Ze appte Miss M. Toen wisten we nog niet dat we op de kop naar huis zouden gaan.

Miss M is gesteld op haar privacy. Dat hoeft ze niet uit te leggen, haar blik zegt genoeg. Het is zondag. Om half negen ‘s avonds komt ze gelopen als Anja en ik onze fietsen stallen. Een knappe jonge vent met een baard staat vergeefs overmoedige krachtposes te acteren bij zijn fiets; ik vermoed dat hij zojuist een blauwtje heeft gelopen op het terras. Fijn dat het nog mogelijk is: sjansen binnen een anderhalvemetersamenleving. Om van het gezeik af te zijn, draagt Miss M een witte broek. Zwart heeft haar voorkeur, altijd, maar roept vragen op als het kwik de dertig passeert. Ze past zich aan om onzichtbaar te zijn. Onzichtbaarheid is de perfecte toestand voor mensen met een sterk ontwikkeld observatievermogen. We lopen het terras op.

Zomerterras Zuid is stukken groter dan ik vermoedde. Echt groot en helemaal opgetrokken uit steigermateriaal en podiumdelen. Steigers maken me week, ik kan er uren naar kijken. Lang heb ik me afgevraagd hoe dat zo komt, maar nu zie ik het opeens, en helder: steigers nodigen uit tot klimmen, ze refereren aan de allermooiste sport: apenkooien. Daarnaast symboliseren steigers de concrete hoop op betere tijden. Wie zijn huis in de steigers zet, verwacht een mooier huis te hebben op het moment dat de steigers worden afgebroken. Jongeren met een beugel hebben hun gezicht in de steigers; ze hebben vertrouwen in de toekomst, hun zelfbeeld komt er beter uit. De serveerster die ons een plekje aanwijst, heeft geen beugel nodig. Miss M heeft haar al voor zich gewonnen na het eerste oogcontact. Lol is het resultaat. Volgens de serveerster is Zomerterras Zuid een samenwerking van Bar 35 en Nom Nom elders in de stad. Een tijdelijke uitspanning, wat de steigerconstructie onderstreept, waarvan er momenteel veel meer de kop op steken in Den Bosch. We lopen naar de plek die ons zint en passeren een tafel waaraan, o toeval, John van Tribe zit, samen met zijn vrouw Doroté en zijn zus en haar man. Praatje maken, meteen gezellig en door naar een eigen tafeltje. Wie is die vrouw, wie is Miss M? John en Doroté blijven zichtbaar met vragen achter.

We nemen plaats en bestellen via een QR-code. Het blijft een verrassing dat de bestelling even daarna daadwerkelijk geleverd wordt. Geen wonder, wel een verrassing. Het huwelijk, tegenwoordig ook een tijdelijke constructie, komt ter sprake. Een mals onderwerp. Niet goed, geld terug. Huwelijksfeesten kosten gasten tegenwoordig een aardige duit. Er moet een wiskundige formule bestaan waarmee een geld-terug-garantie voor de gasten te regelen is. Mocht een huwelijk binnen een jaar stranden dan stelt het (voormalige) stel zijn gasten sowieso schadeloos. Dit mag een rare gedachtegang zijn, maar zoiets bespreekt men nu eenmaal bij ondergaande zon op een terras. We hebben nog aardig wat geld tegoed.

De zon is onder en opeens staat John aan onze tafel. In zijn handen heeft hij twee rosé en een Duvel. Het leven is mooi, er wordt aan ons gedacht. Zomerterras Zuid ligt aan het water te midden van groen. Het uitzicht nestelt zich rotsvast als een zoete herinnering in het brein. Avonden als deze houden de standaard hoog. Onze vakanties worden met het jaar mooier. Daar kan corona niet tegenop. Lekker ouderwets klinkt hier het sein voor de laatste ronde. Onze laatste bestelling heeft niks met dorst te maken. We rekken de tijd ermee.

Een jongeman in korte broek staat zijn edele delen en onderbuik te verkoelen met een waaier. Hij heeft een kinderlijk onschuldige lach op zijn gezicht. Lust temper je niet met wind. Een jongeman van weinig woorden, even heet als vriendelijk. Het spijt de serveerster dat ze gaan sluiten. Gauw vraag ik haar hoe dit terras zo snel zo professioneel uit de grond gestampt kon worden. Ik bedoel: een complexe steigerconstructie om je vingers bij af te likken, een logo, een website en ruchtbaarheid via een wekelijks aangepaste flyer. De serveerster zegt dat de rugbyclub, die speelt op het aanpalende veld, fysiek heeft bijgedragen.

We lopen het terras af. Achter de als bar ingerichte zeecontainer bij de entree zit een groepje van een man of twaalf zich te vermaken bij volle glazen dikkig speciaalbier. Een twintiger van het soepele soort maakt radslagen. Een paar anderen volgen zijn voorbeeld. Anja reageert verrukt op de souplesse. “Wil jij ook een radslag maken?” vraagt Dirk, een potige, twee meter hoge rugbyer met een ontwapenend lieve blik. Hij wil ons per se de radslag laten ervaren. Anja ontkomt ternauwernood, middels een op hoge toon geuite aaneenrijging van nee’s, aan de overtuigende kracht van Dirk. Miss M is de dupe. Hup, daar hangt ze ondersteboven in de armen van een stralende krachtpatser. “Geen foto’s!” roept ze, gesteld op haar privacy. Ik probeer mezelf onzichtbaar te maken door te focussen op de wonderschone bomen in het Zuiderpark. “Wie bomen plant,” zeg ik tegen mezelf, “kijkt ver vooruit.” Wie steigers bouwt, denk ik nu, durft hetzelfde te doen.