Inspiratie voor ondernemers

Hoe het kleinste concept een onderneming naar grote hoogten kan stuwen. In de wereld van ondernemerschap en innovatie worden we vaak verblind door de schijnwerpers die schijnen op de grote, baanbrekende ideeën. Maar laten we eens stilstaan ​​bij het feit dat achter elke succesvolle onderneming of project vaak een klein, schijnbaar onbeduidend idee schuilt dat de katalysator was voor het gehele proces. Het is de onderschatte kracht van deze kleine ideeën die de ruggengraat vormt van innovatie en vooruitgang.

In de horeca draait alles om meer dan alleen lekker eten en drinken. Het draait om de ervaring, de sfeer, en het gevoel van ergens echt even weg zijn. Het interieur van een horecagelegenheid speelt hierbij een cruciale rol en vormt vaak het hart van het succes van de onderneming. Bij Tribe begrijpen we dat als geen ander. We geloven dat het interieur van een horecabedrijf doordrenkt moet zijn met beleving, zodat bezoekers in een goed ontworpen ruimte even alles kunnen vergeten.

Terug naar de Toekomst van Hergebruik. 
In een tijd waarin de aarde kreunt onder de last van overconsumptie en de gevolgen van een wegwerpmaatschappij, lijken we langzaam terug te keren naar de wijsheid van vroeger. Het idee van 'weggooien' wordt steeds meer beschouwd als een onnodige verspilling, en de moderne generaties omarmen met enthousiasme het concept van hergebruik en reparatie. Laten we eens stilstaan bij waarom het echt zonde is om iets zomaar weg te gooien, en waarom het voor ontwerpers een echte uitdaging is om circulair design te creëren.

In de afgelopen jaren heeft duurzaamheid een indrukwekkende transformatie ondergaan. Wat ooit werd gezien als een niche voor geitenwollen sokken-dragers, is nu uitgegroeid tot een trend die mainstream bedrijven niet kunnen negeren. Duurzaam inrichten en ondernemen hebben hun stoffige imago afgeschud en zijn nu cruciale pijlers in de visie van toekomstgerichte organisaties. Een opvallende verschuiving in mentaliteit heeft plaatsgevonden, met de nieuwe generatie die niet alleen vraagt, maar eist dat bedrijven en overheden verantwoordelijkheid nemen voor hun ecologische voetafdruk.

Een Revolutie in Duurzaamheid. 

Op het gebied van design en architectuur is ruim 20 jaar geleden een nieuwe benadering ontstaan die de conventionele normen uitdaagt en de weg opent naar een duurzamere toekomst. Het Cradle to Cradle-principe, bedacht door de Duitse chemicus Michael Braungart en Amerikaanse architect William McDonough, staat centraal in deze revolutie. In plaats van te focussen op afval als probleem, beschouwt Cradle to Cradle het als een waardevolle bron, vergelijkbaar met de manier waarop een kersenboom zich met zijn eigen afval voedt.

De Kunst van het Delen. 
In de wereld van vandaag is de kracht van sociale media niet te onderschatten. Platforms zoals Instagram hebben een revolutie teweeggebracht in de manier waarop we onze ervaringen delen en beleven. Vooral onder jonge gasten in de horeca is een nieuwe trend ontstaan: het 'Instagrammable moment'. Het draait niet alleen meer om lekker eten en drinken; het draait om de visuele presentatie en het delen van die perfecte foto die een 'wow'-effect creëert op je Instagram-feed.

Gelukkige Werknemers en Verminderd Ziekteverzuim. 

Een goed ontworpen kantoorinterieur is van cruciaal belang voor zowel ondernemers als de mensen die er werkzaam zijn. Naast het bieden van een prettige werkomgeving heeft het ontwerp van een kantoorinterieur een diepgaande invloed op het welzijn, de productiviteit en de gezondheid van werknemers. In dit artikel gaan we dieper in op de meerwaarde van een goed ontworpen kantoorinterieur.

Tribe geeft je een inkijkje in hun natuurlijke habitat. 

Op de homepage van Tribe.nl is er iets bijzonders aan de hand. In plaats van een traditionele bedrijfspresentatie, heeft Tribe ervoor gekozen om een eerbetoon te brengen aan de ondernemers waarvoor ze werken. Door middel van prachtige foto's van deze ondernemers in hun natuurlijke habitat, wordt een directe link gelegd naar de plekken waar hun passie en werk samenkomen - de door Tribe ontworpen en gecreëerde omgevingen. Deze unieke benadering brengt niet alleen de ondernemers naar voren, maar ook de harmonie tussen hun werk en de ruimtes waarin ze gedijen.

De Feel Good Factor. Als je ooit een café, restaurant of bar hebt bezocht waar je je direct op je gemak voelde, dan heb je de kracht van de "Feel Good Factor" ervaren. Het interieur van een horecagelegenheid speelt een essentiële rol bij het creëren van een sfeer die klanten aantrekt en hen een gevoel van comfort en welzijn geeft. In dit blogartikel ontdekken we waarom de Feel Good Factor zo belangrijk is in een horeca interieur en hoe het kan bijdragen aan het succes van een zaak.

Dit is een onderwerp waarover ik, blijkbaar ongemerkt, steeds vaker gesprekken voer. Ik ben er namelijk van overtuigd dat, ongeacht wat je ook doet, of je nou net zoals ik horeca interieurs maakt en kantoren inricht, of totaal iets anders doet, wanneer je ergens aandacht of energie in steekt, krijgt het waarde. Je zult ervaren dat het langer beklijft. Dit is iets wat ik graag overbreng op de mensen waarmee ik samenwerk en leef.  

Ik vergelijk het graag met het vroegere cassettebandje. Om een bandje van 2 keer 30 minuten op te nemen, lag je op zondagmiddag minstens 2 uur lang met gespitste oren en je radiocassetterecorder op scherp naar de nationale hitparade te luisteren. En dan was het hopen dat die irritante dj. niet door de plaat ging praten en daarmee je opname verpestte. Eenmaal ogenomen speelde je zo’n bandje vervolgens tot in den treuren af en kende je op den duur precies de volgorde van de opgenomen muziek. Daarom heb ik ze waarschijnlijk nooit weggegooid en staat er nog een koffer vol bandjes in mijn studio.

De naam Brut aan een restaurant geven begrijp ik wel, de term brut refereert tenslotte rechtstreeks aan champagne. Letterlijk staat er te lezen; ‘Smaak van mousserende wijn die het tegendeel van zoet is, absoluut droog’. Bij Tribe gebruiken we de term Brut om aan te geven dat we authentiek zijn, echte materialen gebruiken wanneer we een restaurant inrichten. Denk dan aan brut beton of brut staal. Chef Hans van de Wolde zal met de term brut ongetwijfeld niet alleen de smaak van zijn Champagne hebben bedoeld. Wanneer je zijn restaurant binnenkomt is de uitstraling van het interieur een en al brut.

Een lang weekend op het kleinste Waddeneiland leid ons langs 3 horecabedrijven waar totaal verschillend, maar waar met passie wordt gekookt. Om onze tijd optimaal te benutten vertrekken mijn vrouw en ik op vrijdag al om 6 uur ‘s morgens vanuit onze woonplaats in het zuiden. Het is ongeveer 2,5 uur rijden naar Harlingen en om de boot niet te missen hou ik altijd een half uur speling. ‘ We zijn sneller in Parijs’ hoor ik mezelf later dit weekend tegen een andere gast zeggen en daar is geen woord van gelogen.

Tribe maakte het ontwerp en bouwde het interieur voor een nieuwe horeca-zaak in Berkel-Enschot. Eetbar Aards is de naam. Ik zag er foto’s van en dacht meteen: daar wil ik naartoe. Binnenkort hier dus een verhaal over Aards in Berkel-Enschot. Vandaag vertel ik over een cafébezoek dat ontaarde in een kroegentocht. Spil van de avond was Eindhoven Centraal, waar ik met andere ogen naar leerde kijken. Had de drank me de ogen geopend?

Ik weet niet waar naartoe, maar Google Maps helpt me ongetwijfeld op weg. Inzoomend op de digitale kaart van Nijmegen verschijnen steeds meer namen van horeca-zaken. Ik klik op de naam BUUV. en scrol vervolgens door de foto’s links op het beeldscherm. Goeie sfeer op een zonnig terras, mooi pand ook. Ik weet waar ik naartoe ga, want als het buiten okay is, wil ik het interieur zien.

Vorig jaar maart was ik voorlopig de laatste klant van restaurant & espressobar Da Silva in Den Bosch. Emidio da Silva, die de zaak samen met zijn vrouw Luisa runt, noemde het een historisch moment. Dat zat zo: na mijn vertrek ging zijn zaak tegelijk met de hele Nederlandse horeca op instigatie van de regering voor onbepaalde tijd op slot. De blog die ik erover schreef, sloot ik af met het voornemen er nog eens terug te gaan. John van Tribe herinnerde me er van de week aan.

Ruim vier eeuwen geleden maakte Jeroen Bosch het schilderij De Tuin Der Lusten. Ooit zag ik dat werk in het Prado in Madrid. Voor wat het waard is, mag ik dus zeggen dat ik het kunstwerk in het echt gezien heb. Maar heb ik het wel echt gezien, ik bedoel, heb ik alles gezien, ja, is er werkelijk niets aan mijn aandacht ontsnapt? Ik denk dat ik terug moet naar Madrid. Dit gevoel had ik ook toen ik twee jaar geleden De Nijverheid aan de Nijverheidskade in Utrecht had bezocht. Het is er van gekomen.

Op 15 juli, net voordat Nederland massaal vrij neemt en even de boel de boel laat, rijd ik op uitnodiging van de kersverse nieuwe uitbater, Hans Hooft, naar Wageningen. Zijn nieuwe bedrijf, Hotel de Wereld is waarschijnlijk het allerbekendste hotel van Nederland en ligt aan het 5 mei plein nummer 1. Het was op deze plek waar de machtsoverdracht van de Duitesers aan de geallieerden plaatsvond via 'The Orders To Surrender' en de vrede die we nog elk jaar op deze dag vieren, werd ingezet. Het 5 mei plein, een mooiere metafoor voor vrijheid is nauwelijks denkbaar.

Mijn oude vlam leek in de fik te staan. Ze had een piepklein, doch ultra-venijnig groen pepertje over het hoofd gezien. Hoe blus je zoiets? Niet dus, gewoon met je ogen draaien en proberen het hoofd koel te houden. Een stief kwartiertje later ben je weer de oude en een sterk verhaal rijker.

Café restaurant Buurt in Den Bosch bestaat in oktober zes jaar. Vandaag kom ik er voor het eerst. Twee dingen maken deze horecazaak bijzonder: het interieur en de ligging. Het interieur toont zich meteen, maar om het bijzondere van de ligging te ervaren, moet je minstens een paar uur op het grote terras doorbrengen. Ik heb de tijd.

In Oosterhout is een plek waar op loopafstand drie kloosters bij elkaar staan. Deze plek kreeg ruim een eeuw geleden de naam De Heilige Driehoek. Tot en met 15 augustus is er een kunsttentoonstelling. Een dikke tip voor liefhebbers van hedendaagse kunst. Maar zeker ook een tip voor wie van landschappelijke tuinen en sobere interieurs van functionele snit houdt.

Blijf bij mij, blader niet verder! Trakteer jezelf op een bezoek aan een van Nederlands mooiste terrassen. Het Werfpaviljoen in Arnhem ligt op een plek waar het industriële verleden zich lijdzaam overgeeft aan de tijdloze groeikracht van de natuur. Het resultaat is een verbluffende idylle van schroot, kranig staal en weelderig groen. Interieur en omgeving gaan naadloos in elkaar over.

“Vindt u het bezwaarlijk als ik aanhaak op uw gesprek?” vroeg een tweeëntwintigjarige jongeman op een terras in Nijmegen. In zijn mondhoek hing een duimdikke sigaar en voor hem op tafel stonden een glas bier en een jonge klare. Ons gesprek ging over een boek. De jongeman wilde graag een punt nuanceren van hetgeen we bespraken. Al snel bleek zijn liefde voor geschiedenis. Later leerden we dat hij overdag als installatietechnicus werkt en in de avond, of met zijn neus in de boeken zit, of bardiensten draait bij Oranje Koffiehuis, het oudste café van Arnhem. Door zijn verhalen nieuwsgierig geworden fiets ik een week later samen met mijn vriendin vanuit Driel naar de binnenstad van Arnhem.

Smeden en smeren: twee ambachten met slechts één letter verschil. Nu is broodjes smeren niet per se een ambacht, maar in de handen van broodjeszaak Smeer ‘m in Tilburg wel. Voordat ik het mes zette in mijn ‘bammetje’ brie, liet ik het kunststukje op me inwerken. De dikke plak bruinbrood puilde aan alle kanten uit als een afgeladen pakjesboot. Een wild expressionistisch palet van walnoot, zwarte bes, aardbeikwartjes, frambozen, flarden sla, bijgepunte stukken brie en vegen chutney.

Het gaat maar door, het werk in de bouw. Soms komen er wat mensen langs, maar meestal drink ik me in het weekend een stuk in de kraag, gezeten voor de tv, waarop de ene na de andere obscure speelfilm voorbij komt. En dan is het alweer maandag. De sleur van het nieuwe normaal.

“Ik voel 'm al goed zitten,” zegt een jongeman tegen zijn maat ter hoogte van de Sint Janskathedraal in Den Bosch. Waarschijnlijk hebben ze een paar uur bier zitten kiepen op een van de terrassen aan de Parade. Het is woensdag 28 april 2021, een memorabele dag voor horecazaken met een terras.

‘Oss is geen Den Bosch,’ merkte Michiel Gruijthuijsen vorige week op. Den Bosch maakt handig gebruik van haar historische binnenstad. Oss heeft zo’n binnenstad niet, maar laat het daar niet bij zitten. Hard werken werpt zijn vruchten af en bovendien weet het gros van haar inwoners wat er in de eigen woonplaats te koop is. ‘Een hoop goei volk hier,’ zegt Roel Jordaans. ‘De horeca in Oss is echt gegroeid.’ Binnenkort gaat hij de brasserie van de Groene Engel uitbaten.

‘Niet eerder was het zo warm op 21 februari’ zingt de kop van een online nieuwsbericht. Twee dagen voor die warme zondag bezocht ik Eetcafé Kandinsky in Waalwijk.

Michel de Bruyn en zijn team bereiden zich voor op het warme weekend. Dat doen ze natuurlijk altijd, alleen loopt het dit jaar anders. Het meubilair voor op het grote terras aan de markt blijft in tegenstelling tot voorgaande jaren gewoon binnen. Maar ze hebben wel smoothies, want warme dagen schreeuwen om smoothies. Gasten komen die en andere lekkernijen zelf afhalen of een van Kandinsky’s koeriers brengt ze thuis. En om te kunnen bestellen, heeft Michel een webshop gelanceerd. Niet zomaar een webshop: “Want het moet wel goed zijn,” zegt hij veelbetekenend. Michel zit er kort op, kwaliteit wil hij bieden. Dat het goed moet zijn, herhaalt hij onbewust meerdere keren tijdens ons gesprek. Het zit in zijn systeem, voor minder doet hij het niet.

Het verlangen wordt groter en groter. Als het buiten koud is, wil je naar binnen. Mag je uiteindelijk ergens binnen, dan moet je zo snel mogelijk weer naar buiten. In Utrecht hebben ze er nog even vrede mee. Men staat er in de rij voor meeneemkoffie. Koffiezaken schieten er als paddenstoelen uit de grond. Beau woont sinds drie jaar in deze stad en stippelde een route langs een paar van die zaken uit.

Even hadden motorcrossers plezier op een braakliggend terrein in Middelrode. Op hoge snelheid joegen ze hun ronkende machines door het losse zand met magnifieke wolken van zwart stof als resultaat. Omwonenden zullen opgelucht ademgehaald hebben toen het stof weer was neergedaald. Daarna werd het opnieuw stil. Tot drie maanden geleden, toen graafmachines opeens een enorm, vier meter diep gat groeven. Een week later was er een vijver en helemaal achterin verrees een bouwwerk. Vier weken geleden ging Koffie- & Theehuis Koekkoek in dit houten bouwwerk van start.

Het is min of meer donker. Al het licht is kunstlicht. Iemand moet een potje met hardlopers in fluorescerende kleding hebben opengetrokken. Ik tel er minstens vijftien. Ze warmen zich op, wat verstandig is bij een temperatuur rond het vriespunt. Op de parkeerplaats van het Osse Hotel De Naaldhof is nog net plek voor mijn kleine autootje. Op een paar meter van het hoge hotel staat een klein formaat zeecontainer met een opengeklapt uitventraam. Het gelige licht werkt als een magneet op de passant die warmte zoekt. In dit licht verschijnt een vriendelijk lachende Imro Buth, gekleed in een zwart kokspak. Aan weerskanten van het uitventraam prijkt het bedrijfslogo met de ijzersterke bedrijfsnaam: Doggybag - streetfood & drinks. Imro rondt net mijn bestelling af die ik een halfuur eerder vanuit de auto plaatste. Het ruikt heerlijk, mijn hongerige maag begint terstond ronkend te juichen. Gisteren sprak ik Imro in het hotelcafé van De Naaldhof. Zijn verhaal maakte me nieuwsgierig naar zijn culinaire kunsten. We reizen een dag terug in de tijd.

Op het voormalige defensie terrein in Ede huist Food inspiration, het bedrijf van een van haar mede-eigenaren, dé trendwatcher en journalist op het gebied van eten en drinken, Hans Steenbergen. Onze gedeelde liefde voor het hospitality vak maakte het hoog tijd om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten. Daarom toogde ik woensdagochtend door een met ragfine druppeltjes grijs geschilderd landschap van den Bosch naar Ede.

Horeca in de lift. Dit zou de bemoedigende kop kunnen zijn boven een artikel in een magazine over de horeca. Evengoed kun je in deze tijd van buiten de doos denken letterlijk een café of restaurant in een lift verwachten. In Den Bosch staat momenteel een reuzenrad met restauratie in de gondels, dus waarom niet een kroeg in een lift. En daarom dus een kroeg in de steigers, inderdaad letterlijk. De uitspanning heet Zomerterras Zuid en is te vinden aan het Vonk en Vlamlaantje in het Bossche Zuiderpark. “Hier moeten we zondag maar eens naartoe,” zei Anja, want zo heet mijn vriendin. Ze appte Miss M. Toen wisten we nog niet dat we op de kop naar huis zouden gaan.

Een verhaal kan best zonder een inleiding. Toch schreef ik er een bij dit verhaal, omdat ik meende dat het de lezer in de juiste stemming brengt voor een bezoek aan het mooiste terras ooit. Wie denkt zonder inleiding te kunnen, scrolt door naar de plek waar drie plustekens staan. Alle anderen beginnen bij de plus hierna.

Nog net voor de lockdown, rondde Tribe haar onderhandelingen af met de Vlielandse horeca-ondernemers Willem Joosse en Joanke Otten. De opdracht, om voor hun restaurant Puur Vlieland, een nieuw horeca interieur concept te bedenken én te bouwen, was voor akkoord getekend, maar kon in principe niet slechter getimed zijn. Na wat telefoontjes over en weer besloten we, ondanks de onzekere tijden, om het plan door te zetten. 

And the rest will follow. Voor mij een soort van vanzelfsprekendheid, maar toen ik onlangs een artikel las waarin werd gesteld dat ieders fantasie bepalend is voor zijn of haar mogelijkheden, was dat toch even een eyeopener. Met andere woorden, als je het kunt bedenken of dromen is het mogelijk. Ik las het artikel nog een keer en werd er helemaal blij van. Als kleine jongen had ik namelijk al een ongebreidelde fantasie, iets wat vroeger op school vaker níet, dan wél werd gewaardeerd. John zit vaak te dromen tijdens de les, toen ik deze opmerking van onze 'meester' in mijn rapport las, durfde ik het bijna niet aan mijn ouders te laten zien, laat staan aan mijn vriendjes.

Al bijna 3 jaar gaat Edwin wekelijks voor Tribe op stap en tekent daarbij zijn ervaringen op in een blog die wij vervolgens publiceren op onze website. Hij reist daarbij, het liefst per fiets, kris kras door het Brabantse landschap. Een beetje regen deert Edwin niet. Liever een nat pak, dan zonder biertje weer naar huis, tenminste zo schat ik zijn beweegredenen in om er wekelijk met zijn stalen ros op uit te trekken. Maar vorige week kwam er plotseling even niks uit de pen van Ed. Edwins vader Piet bleek het slachtoffer van het Coronavirus te zijn geworden, hij werd 77 jaar oud. En ja, dat is op z'n zachtst gezegd kut. Even geen blog over de belevenissen in de horeca, maar koffie en cake. Gecondoleerd Edwin en familie.

Emidio da Silva noemde het een historisch moment. "Hoezo?" vroeg ik met mijn pinpas in de aanslag. "Nou," antwoorde hij gelaten, "jij bent de laatste die afrekent voor de crisis."

Zou er geen horeca zijn, dan stonden we op straat. Gelukkig is er horeca. Zaterdag speelden we met onze band in S-Plaza, een fijn kroegje aan de Bleekweg in Eindhoven. Onze gitarist had na afloop nog goesting en dook daarom het nachtleven van de lichtstad in. Pas de volgende dag, na het middaguur, meldde hij zich weer. Hij appte een foto vanuit Fish & Chips. Op de betegelde achterwand van deze snackbar staat in grote kapitalen: "HET LEVEN IS BITTER / HET LEVEN IS ZUUR / ALLES SMAAKT BETER UIT DE FRITUUR". Hier wilde ik ook naartoe.