De Groene Engel: Altijd open als je wakker bent

‘Oss is geen Den Bosch,’ merkte Michiel Gruijthuijsen vorige week op. Den Bosch maakt handig gebruik van haar historische binnenstad. Oss heeft zo’n binnenstad niet, maar laat het daar niet bij zitten. Hard werken werpt zijn vruchten af en bovendien weet het gros van haar inwoners wat er in de eigen woonplaats te koop is. ‘Een hoop goei volk hier,’ zegt Roel Jordaans. ‘De horeca in Oss is echt gegroeid.’ Binnenkort gaat hij de brasserie van de Groene Engel uitbaten.

Om de aantrekkingskracht van de Groene Engel te begrijpen, moet je er naartoe. Loop er maar eens langs, zoals ik al vele malen deed, en probeer er maar eens niet naar te kijken. Dat lukt je niet. Een even mysterieus als onweerstaanbaar stemmetje in je hoofd dwingt je met zachte kracht het historische pand binnen te lopen. Zo vergaat het mij althans en ik vermoed dat Roel, horecaondernemer pur sang, hetzelfde ervaart. “Ik kijk al twintig jaar naar De Engel en dit was het moment,” zegt hij over zijn besluit eind vorig jaar om de brasserie over te nemen.

Zes jaar geleden nam Roel het initiatief om van de Osse Peperstraat een uitgaansstraat te maken. Samen met andere partijen kreeg hij het voor elkaar. Ook voor de Peperstraat geldt dat je er naartoe moet om te ervaren dat het werkt. Hier wil je zijn, hier wil je in goed gezelschap borrelen en eten. Een straatje dat gastvrijheid ademt, ‘ouderwetse gastvrijheid’ in de woorden van Roel, die er zelf Borrel- en Eetbar De Winkel opende. Om een indruk te krijgen van wat ‘ouderwetse gastvrijheid’ inhoudt, zou je de website van die zaak kunnen bezoeken. De foto van het levendige terras op de homepage zegt het helemaal. En die sfeer kunnen we dus ook gaan verwachten bij de Groene Engel. Oss mag zich gelukkig prijzen.

Op het terras schuurt een jonge vrouw een tafelblad. “Loop gerust naar binnen hoor,” reageert ze als ik haar vertel waarvoor ik kom. Binnen schroeft een jonge man tafelpoten onder vers gelakte tafelbladen. “Roel zal er zo zijn, kijk gerust even rond,” zegt hij nadat hij heeft gevraagd of ik koffie wil.

Ruim een jaar geleden deed ik voor het laatst de Engel aan. De ruimte is feitelijk nog dezelfde, nog even indrukwekkend, monumentaal zelfs, maar toch helemaal anders. Noem het een facelift. Het voormalige enigszins gesloten gezicht is helemaal opgeklaard, heeft iets uitdagends gekregen, lijkt voortdurend te knipogen, letterlijk. Het interieur is met gevoel voor detail door Roel en zijn team aangepakt. Het stikt van de verkwikkende details. Neem het feloranje randje om de houten rugleuningen van een stel stoelen en krukken. Dit oranje randje komt terug in het houten paneel boven de bar. Ik neem net een slok koffie als Roel binnen komt gewaaid. Misschien een vreemde uitdrukking, maar het lijkt toch echt alsof hij zich op de wind beweegt. Zijn blik is vriendelijk, in de goeie zin op het kinderlijke af. Hij lijkt zijn omgeving via zijn ogen met volle gretige teugen in te drinken. Meteen loopt hij door naar de jongeman die met de tafelpoten bezig is. “Goeie poten,” zegt hij. “Ja, worden mooie tafels.”  

Als je De Groene Engel via de hal binnenkomt, ga je links naar de brasserie, rechts naar het cultuurlokaal en rechtdoor naar de zaal. Deze drie ruimtes tezamen heten de Groene Engel. “Wij zijn de Groene Engel,” verduidelijkt Roel met een big smile en de nadruk op wij. Het cultuurlokaal gaat zo gauw het weer kan (of mag) wekelijks vijf tot zes keer kleine events programmeren. Van bandjes tot schrijvers en van popquiz tot lezing. In de zaal worden zoals voorheen de grotere muziek- en theateracts geprogrammeerd en de brasserie wordt een andere brasserie. “Altijd open als je wakker bent,” zegt Roel. “Elke dag van negen ’s ochtends tot twaalf ’s nachts.” Hij denkt dat dat het is wat Oss nog miste. De vernieuwde brasserie voorziet in een behoefte. Hij wijst naar een gele buffetkast achterin. “Daarop komt elke ochtend een ontbijtbuffet.” Hij lacht om de vraagtekens op mijn gezicht: “En dat gaat lopen. Dat zeg ik vol zelfvertrouwen. 100% zeker!” De buffetkast blijkt trouwens te zijn samengesteld uit meerdere totaal verschillende kasten en onderdelen van kasten. De gele verf heeft het tot een geheel gemaakt.

Nee, het interieur is volgens Roel niet eclectisch: “Het gaat inderdaad alle kanten op en toch weet ik dat alles bij elkaar past.” Eclectisch vindt hij een term voor in VT Wonen. Zijn interieur is het resultaat van een bijzondere werkwijze: alles wordt min of meer gaandeweg in het werk bepaald. “In het begin had ik nog geen idee hoe het eruit moest komen te zien. Maar ik wist wel dat het goed kwam.” Hij wijst naar de meterslange fresco boven hem. “Helemaal met een kwastje geschilderd. De schilder kreeg van mij de vrije hand en dit is het prachtige resultaat. Een soort engel, maar evengoed zie je er iets anders in.”

Er staat een tafel waarvan het blad is vervaardigd uit oude wagondelen. Van bielsen weer een ander tafelblad. Verderop hangen lampen uit een boortoren en tegen de pilaren vlakbij hangen lampen uit een voormalige Hongaarse fabriek. Ik kijk de zaak rond en tel vijf verschillende sets van stoelen. “En dan komt er nog een set bij van Fatboy-stoelen voor op het terras.” Hij scrolt op zijn mobieltje en toont me trots zo’n stoeltje: een totaal ander model als alle andere modellen binnen. Eenheid door het samenbrengen van kleine sets met grote verschillen. Het vergt lef om zo te werken. Tegelijk maakt het de drempel laag, het geheel heeft het huiselijke van een huiskamer waarin het meubilair is aangeschaft over een tijdspanne van meerder decennia. Hier drink je samen een bak koffie, of een borrel. Hier eet je de drie maaltijden per dag, alleen of met anderen.

Roel wijst me op de verschillende hoekjes met elk zijn eigen sfeer. De ruimte is door de gestuukte bogen en pilaren, door de oorspronkelijke bouw, sowieso al een verzameling van hoekjes. Hij heeft dit karakter versterkt door veel verschillende kleuren te gebruiken. Knus en open, deze twee niet gemakkelijk te verenigen eigenschappen, worden hier verenigd. Ik heb het gezien: ik kom hier terug, dus kan nu gaan. Roel groet me, stapt weer op de wind en laat zich meevoeren naar waar de inspiratie hem brengt.