Food Inspiration Ede: Gedeelde Liefde

Op het voormalige defensie terrein in Ede huist Food inspiration, het bedrijf van een van haar mede-eigenaren, dé trendwatcher en journalist op het gebied van eten en drinken, Hans Steenbergen. Onze gedeelde liefde voor het hospitality vak maakte het hoog tijd om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten. Daarom toogde ik woensdagochtend door een met ragfine druppeltjes grijs geschilderd landschap van den Bosch naar Ede.

Eenmaal op het kazerne terrein volg ik de routing die aangeven wordt door enorme, in massief vurenhout uitgevoerde grafische tekst 'World Food Center'. Ik parkeer mijn auto en wandel links om het stenen gebouw. Om half 11, precies op de afgesproken tijd lopen Hans en ik elkaar tegen het lijf bij de entree van de Frisokazerne. Blieb, Hans opent de deur met zijn pas. Buiten is het waterkoud, snotneuzenweer, maar wij zijn inmiddels binnen waar het aangenaam warm is. Een gang leidt ons naar een serre-achtige bar waar mijn gastheer in een handomdraai 2 koppen zwarte koffie maakt. We zoeken vervolgens een tafeltje uit in een ruimte die een festival-achtige sfeer ademt. Coronaproof natuurlijk, kruislings tegenover elkaar, precies op de plekken waar de stickers aangeven niet te gaan zitten. Toch klopt het wanneer je dit principe consequent toepast, afijn we zitten, de kop is eraf.

Ons gesprek schiet alle kanten uit, dit heb ik vaker meegemaakt wanneer 2 creatieven elkaar ontmoeten. We spreken over de inrichting van restaurants pré- en de uitdagingen die daar liggen, post-Corona, de voortgang van café bedrijven. We hebben het kort over de ondergang van de jaren '80 discotheken in bijna alle Brabantse dorpen en de opkomst van festivals. De knullige Corona bewegwijzering met Ductape in horeca en retail komen voorbij, zo-ook veilige gastvrije inrichting van kantoren. We spreken over smaakmakers en trendsetters in de gastvrijheidsbranche en het lef van desbetreffende ondernemers om dingen uit te proberen voordat ze mainstream worden. We hebben het over de diepe liefde voor het sociale erfgoed, welke de oer-Hollandse bruine kroeg ons biedt en dat dit kost wat kost behouden dient te worden.

Maar hoe breng je straks beleving terug in een net iets te lege ruimte waar het gezellig druk hoort te zijn? In dat restaurantje waar het pre Corona geen probleem was als je even in moest schikken voor de mensen naast je aan een net iets te klein tafeltje, of wanneer er nog een stoel werd bijgeschoven voor een onverwachte gast. Gastvrijheid zijn geen dwingende looprichtingen op vloeren met opvallend ductape, of stickers op lege tafels die waarschuwen voor kans op besmetting en al zeker geen roodwit lint waar je niet mag zitten. Echte gastvrijheid vertaald zich in sfeer en beleving, maar geeft ook een gevoel van veiligheid. Misschien kan de natuur een uitkomst bieden. Levend groen vult lege ruimtes, zuurstof producerende planten en bomen die de lucht zuiveren en voor een aangename sfeer zorgen. In combinatie met de in de horeca al vaak aanwezige uitstekende ventilatiesystemen zou dat wellicht een fijnere tekst op zo'n sticker zijn.

Zouden bruine kroegen gewoon weer open kunnen wanneer er een Corona-paspoort komt? Zou jij willen meewerken aan zo'n digitaal paspoort? Ontstaat er een levendige handel in vervalsingen? Komen er ademtesten aan de voordeur die per direct aantonen dat je vrij van Corona bent en gewoon zonder 1,5 meter afstand aan de toog kunt plaatsnemen? Vragen die in ons opkomen waar zo 1-2-3- geen antwoord op te geven is.

Waar we het vrijwel direct over eens zijn is de diepgewortelde menselijke behoefte aan ontmoetingen buiten de deur. En dat de horeca daar een essentiële rol in speelt, een ogenschijnlijk veel grotere rol dan wij ons beseffen. Dat de meeste mensen inmiddels begrijpen dat ons culturele erfgoed behouden moet blijven, dat dit met overheidssteun gewaarborgd dient te worden. Hans en ik zijn ervan overtuigd dat ook ons sociaal erfgoed een minstens zo belangrijke rol speelt in onze maatschappij. Maar dat de kleine kroegjes, eetcafés en restaurantjes wel eens het kind van de rekening zouden kunnen worden, enkel en alleen omdat het Hollandse uit-eten-concept, in vergelijking tot dat bij onze zuiderburen, nog zo piepjong is. Het zou een doodzonde zijn als deze crisis al die mooie nieuwe, vaak duurzame initiatieven, fataal zou worden.

Het nieuwe werken, ook op kantoor, komt ook aan de orde. Waar gaat een aan teams- en zoom-meetings gewend geraakte werknemer straks nog voor van huis in deze digitale wereld? Natuurlijk is het antwoord simpel; voor menselijke interactie! Ondernemers moeten inhaken op de behoefte aan deze interactie. Bedrijven faciliteren ruimte voor veilige ontmoetingen in een prettige omgeving. Een plek waar het leuk is om te zijn, waar je rustig kunt werken en ontspannen. Waar werknemers gemotiveerd raken en geïnspireerd worden, een plek waar je ideeën kunt uitwisselen en waar je even weg van huis bent. Werken, sporten, eten en ontspannen zonder systeemplafonds en tl verlichting, maar in een prikkelend interieur met veel overeenkomsten met de hospitality branche.

Wat gaat 2021 ons brengen? Vast een heleboel, we houden ons ver van voorspellingen, maar dat er dingen gaan veranderen staat buiten kijf. Een Serum voor Covid 19 is in de maak, maar wat als? Koffiedikkijken is het, op de lange termijn een grote bewustwording van ons gedrag en gewoontes welke we zullen moeten aanpakken. Ik neem de laatste slok van mijn tweede kop koffie en sta op. Hans en ik beloven contact te houden, Mijn studio ligt tenslotte voor Nederlandse begrippen maar een steenworp van die van hem verwijderd. Altijd fijn om met gelijkgestemden te praten. Het was me een genoegen.

Foto: Nina Slagmolen