Koekkoek: een interieur dat klinkt als een klok

Even hadden motorcrossers plezier op een braakliggend terrein in Middelrode. Op hoge snelheid joegen ze hun ronkende machines door het losse zand met magnifieke wolken van zwart stof als resultaat. Omwonenden zullen opgelucht ademgehaald hebben toen het stof weer was neergedaald. Daarna werd het opnieuw stil. Tot drie maanden geleden, toen graafmachines opeens een enorm, vier meter diep gat groeven. Een week later was er een vijver en helemaal achterin verrees een bouwwerk. Vier weken geleden ging Koffie- & Theehuis Koekkoek in dit houten bouwwerk van start.

Middelrode krijgt een gescheiden rioolsysteem. Hemelwater gaat voortaan via het riool naar de zojuist genoemde vijver. Rondom de vijver is de gemeente druk doende met de aanleg van een parkje. Door dit aanstaande groen slingert reeds een wandelpad van leemgrind naar het koffie- en theehuis. Het is zondag, uitbaters Wendy van den Hanenberg en Marloes Mutsaars weten niet wie ik ben. Eerst kijken, dan praten.

Alles is to-go, wat betekent dat gasten ombeurten naar binnen gaan om te bestellen. Ik sluit aan in de rij waarin even later veertien volwassenen gedwee hun beurt afwachten. Rondom de rij rent een rijke kinderschare. “Kijk mama,” zegt een vierjarig meisje terwijl ze haar moeder haar zwarte knuistjes toont, “er is hier modder.” Mama vindt het best, ze is immers in gesprek met een andere moeder, waarschijnlijk een vriendin, die ze zichtbaar lang niet in levende lijve heeft gezien. Papa vindt het niet best, maar grijpt evenwel niet in. Hij kijkt wat stuurs. In gedachten wijs ik hem op het feestelijke licht van de laaghangende winterzon.

“Wie had er chocomel?” roept een vrouw die met haar bestelling naar buiten loopt. Een jong stel zet de mondkapjes op en loopt naar binnen. Een baby hupst op zijn billen de rij langs. Jongens met stokken gaan een onzichtbare vijand op het wandelpad te lijf. Een omgezaagde boom op een paar meter van het terras dient als klimrek. Tegen een dikke tak hangen twee vrouwen die met een beker koffie in de hand een praatje maken. Een echtpaar op leeftijd sluit voorzichtig aan in de rij. Ze dragen mondkapjes. Ze geven hun schuwe ogen gretig de kost. Zoveel energieke kinderdrukte hebben ze gemist.

Koekkoek heeft een plat dak, de buitenzijde is betimmerd met planken van gemodificeerd grenen. Een eenvoudig gebouw met het uitnodigende karakter van een goedlopende sportkantine uit vervlogen tijden. Zou het terras een houten vlonder zijn met een houten hek eromheen, dan was Koekkoek dé strandtent aan de Middelrodese zee.

Ah, het is mijn beurt. Mondkapje op en met beslagen brillenglazen naar binnen. “Dank voor het wachten,” hoor ik iemand zeggen. Ik zet mijn bril af en zie dat het de vrouw achter de balie is. Ze heet Marloes, daar ben ik gauw achter. Wendy komt gelopen. Beiden hebben een startersblik en dat is een compliment. Een tijd terug zag ik mijn favoriete band hun allerlaatste show spelen. Ik zag hen vaak, maar deze show was veruit hun beste. Misschien moeten bands altijd hun laatste show spelen, zei ik tegen een willekeurige man die naast me in de moshpit stond. Misschien moeten horeca-ondernemers altijd een startersblik hebben. Een beter welkom is er niet, hoewel, het interieur van Koekkoek wedijvert met die blik.

De wanden zijn afgetimmerd met vuren meubelplaat, vers vuren, lichtgeel neigend naar wit. Het balkenplafond is uitgevoerd in dezelfde serene houtsoort en de tafels tegen het raam en de zitbank in de hoek ook. De vloer bestaat uit heuse eiken planken in een lichte tint. Het geheel is een oase van licht en lichtheid. Bovendien doet hout iets heel aangenaams met geluid: stemmen klinken alsof ze op kousenvoetjes lopen. Centraal in de ruimte staat een wit betegelde bar. Op de bar staat een vitrine waarin kleine koekjes in vele kleuren liggen. Achter de bar staan Marloes en Wendy, en achter hen is een zeegroene wand waarop de drankenkaart in strakke plakkapitalen is geletterd.

Marloes en Wendy begonnen vier jaar geleden de webwinkel GLUK voor thee en koffie. Het beginnen en uitbaten van een koffiebar leek een logische volgende stap. Toen de mogelijk ontstond om die hier te beginnen, was de stap gauw gezet. De bedrijfsnaam speelt met de woorden koek en koekoek. Koekoek verwijst naar de groene omgeving en waarnaar koek verwijst, dat laat zich raden. Ik bestel een brownie met noten en loop naar buiten om plaats te maken voor de volgende klant.

De baby die zojuist op zijn billen voort hupste, zet nu een paar stapjes van de ene ouder naar de andere. Kindje aan de hand van zijn blije papa, een paar stapjes los en omvallen in de ontvangende handen van zijn hoog kirrende mama. Het lijkt een vertraagd overgooien. Ik tuur nog een keer over de vijver en terug over het groen in aanwas. Dit is een inspirerende omgeving. Dat voelt zelfs een kind.