Café ff Ted in Berlicum: een donkerbruin interieur naar eigen ontwerp

Als je op de uitkijk staat, wil je de dingen dichtbij wel eens over het hoofd zien. Voor Tribe altijd op zoek naar fijne kroegen en koffietenten, liefst met een uniek interieur, vergat ik dat we hier in het dorp letterlijk de bruinste kroeg van Nederland hebben. ‘Bruiner kunnen we het niet maken’ luidt de slogan van Café ff Ted in Berlicum. Geen woord van gelogen. Gauw eropaf, want ‘het mag weer’.

Zaterdagmiddag half vijf, Café ff Ted is open, getuige een kleurig lichtobject achter het glas in de deur. De kroeg is ondergebracht in een onopvallend pand. In de zomer is ff Ted op z’n mooist. Het verhoogde terras over de volle breedte van het pand zit dan vol met ervaren nippend en druk buurtend volk. De terrasbrede antracietgrijze luifel beschermt de gasten tegen de zon. Op de flap van de luifel staat het bedrijfsmotto:

Bruiner kunnen we het niet maken. 70% rock – 30% bullshit

“Hey Edje,” roept kroegbaas Theo van achter de bar als ik mijn hoofd naar binnen steek. Aan de bar zitten twee mannen en een vrouw, alle drie met een fles bier voor zich. Ik ken Theo van lang geleden. Toen runde hij zijn eigen koeriersbedrijf. Zo’n dertig jaar geleden verhuisde hij van Rotterdam naar Brabant. De liefde bracht hem naar Berlicum. Theo redt zich wel tussen de mensen, hij is gezegend met een bijzonder sociale inborst en niet op zijn mondje gevallen.

“Ik had dat op de bank liggen wel weer gehad,” zegt hij met een knipoog naar jongstleden lockdown. Dolblij is hij dat hij weer gasten mag ontvangen. Later deze middag zegt hij dat de lockdowns hem zijn gedroomde zeilboot hebben gekost. Over een paar jaar was hij graag met zijn vrouw naar Griekenland gezeild, eilanden hoppen, bij wijze van vroegpensioen. Die droom is vervlogen. “Ik vind het niet erg dat je zeilboot er niet komt,” zegt de vrouw aan de bar. Theo kijkt verbaasd op. “Begrijp me niet verkeerd, Theo,” haast ze zich te zeggen. “Ik heb gewoon liever dat je hier blijft.”

Het interieur van ff Ted is helemaal van hout. “Eigenlijk is de kroeg een uit de kluiten gewassen mancave,” zeg ik tegen Theo. Hij knikt instemmend: dat had hij indertijd ook voor ogen. Het plafond en de wanden zijn beslagen met steigerplanken die met de donkerste donkerbruine beits zijn behandeld. “De steigerplanken zaagden we over de lengte doormidden zodat de planken een dikte van zo’n anderhalve centimeter kregen,” licht Theo toe. “We hebben 5400 meter verwerkt.” Achter deze planken is isolatiemateriaal verwerkt. Dit pakket doet iets aangenaams met het geluid. Er schalt rock uit de speakers, op behoorlijk volume, en toch zijn alle gesprekken aan de bar goed te volgen. Fascinerend trouwens hoe gesprekken zich ontwikkelen. Zo vertelt Theo naar aanleiding van een ander markant verhaal over een vrouw uit Drenthe. Ze had een relatie met een van zijn gasten. Haar accent was 100% Drents – Theo probeert het na te doen, maar ik versta er niks van, wat dan ook de bedoeling is. “Je kon haar nauwelijks verstaan,” herinnert Theo zich. “Maar het was een pientere dame joh. Ze werkte voor de NASA, geloof ik. Dat is niet voor iedereen weggelegd, dan moet je echt wel wat kunnen.” De jongste van de twee mannen aan de bar, een metselaar, begint te lachen. “Ik kan ook wel voor de NASA werken,” zegt hij. “Ze kunnen me bellen voor een tuinmuurke op de maan.”

Ik zit aan de bar, het is zaterdagmiddag, een paar minuten over vijf en het eerste Duvelke is achter de kiezen. Wat te doen? Simpel, nog een Duvel. De andere man aan de bar blijkt een echte clubman, sinds jaar en dag is hij met heel zijn wezen betrokken bij de plaatselijke voetbalclub. Ik heb echt niks met voetbal, maar de passie waarmee hij over de club vertelt, maakt me een en al oor. Bovendien is hij een goed verteller, verhalen met geur en kleur, gekruid met eigen inzichten. De metselaar naast hem stapt over op cola bacardi. De anderen lachen. “Jongen, je moet nuchter zijn als jouw meid hier straks aanschuift,” plaagt de clubman. Het is waar: vandaag voor het eerst komt zijn nieuwe vriendin naar ff Ted, een belangrijk moment.

Buiten flitst een fietser voorbij. “Hee, daar heb je de schoenenreus!” roept de clubman. De schoenenreus blijkt een stamgast met grote voeten, en grote handen. Een minuutje later stapt een grote goeierd de kroeg binnen. “Ik weet niet wat ik hier gisteren gedronken heb,” zegt hij met zachte stem. “Maar ik ben er in ieder geval van over mijn nek gegaan.” De clubman heeft de verklaring: “Shotjes, jonge.” De schoenenreus kijkt verontwaardigd: “Shotjes? Eentje, meer heb ik er niet op.” De clubman lacht: “Eentje? Jonge, je hebt er ik weet niet hoeveel achterover geslagen.” De schoenenreus steekt zijn neus omhoog: “O, dat weet ik dan niet meer. Maar het was in ieder geval bocht.” Theo trekt een fles uit het rek boven de bar. “Volgens mij was het deze, een melkgedragen likeur. Moet je mee opletten.”

De metselaar trekt zijn jas aan en gaat naar huis. Zijn nieuwe vriendin eet eerst een hapje mee bij zijn ouders en daarna komt ze samen met hem deze kant op. De andere gasten plagen hem nog gauw met een paar gevatte opmerkingen en weg is hij.

Aan de wanden hangt mooi spul. Eyecatcher is een neon bierreclame van het biermerk Weinhard’s Red. Prijzig hebbeding, zie ik op het www. ‘Your mancave wants this one,’ lees ik in de aanbevelingstekst. Zit wat in.

Het is reeds half zeven, het derde geleegde glas Duvel zojuist verruild voor een fles pils, de laatste en dan naar huis. Ondertussen is een jonge gast naast me komen zitten. Hij zwijgt en drinkt rustig van zijn bier. De deur zwaait open. Daar is de metselaar met zijn vriendin. Opnieuw gevatte opmerkingen van de andere gasten. Theo niet, op slag is hij een en al zorgzaamheid, een ware gastheer. Terwijl de andere gasten grollen, maakt Theo het haar naar de zin met een praatje. Tegelijk veegt hij de bar ter hoogte van haar plek nog eens schoon. Komt goed hier.