En Nu?

Al bijna 3 jaar gaat Edwin wekelijks voor Tribe op stap en tekent daarbij zijn ervaringen op in een blog die wij vervolgens publiceren op onze website. Hij reist daarbij, het liefst per fiets, kris kras door het Brabantse landschap. Een beetje regen deert Edwin niet. Liever een nat pak, dan zonder biertje weer naar huis, tenminste zo schat ik zijn beweegredenen in om er wekelijk met zijn stalen ros op uit te trekken. Maar vorige week kwam er plotseling even niks uit de pen van Ed. Edwins vader Piet bleek het slachtoffer van het Coronavirus te zijn geworden, hij werd 77 jaar oud. En ja, dat is op z'n zachtst gezegd kut. Even geen blog over de belevenissen in de horeca, maar koffie en cake. Gecondoleerd Edwin en familie.

De wereldwijde economie knarst en piept, de gastvrijheids-branche heeft het moeilijk. Al is het niet te vergelijken met het verliezen van een dierbare, het is evenzogoed een drama. Het virus raakt ons allemaal. Of je nou in de horeca zelf actief bent, of dat je er zijdelings mee te maken hebt. Zodra je met gastvrijheid je centjes moet verdienen, heb je met de ontstane situatie te dealen.

Alles lijkt plotseling tot stilstand te komen, een bizar fenomeen.
Mensen blijven noodgedwongen thuis, gaan sinds lange tijd niet op café, niet uit eten, geen feestjes, festivals, concert of theater, nee we blijven massaal thuis. En toch proberen we er wat van te maken, we spelen een bordspelletje met de kinderen, maken een wandeling door de tuin en drinken een borrel z'n twee. En er is plotseling tijd om na te denken.

Vanmiddag sprak ik mijn eigen vader, hij is inmiddels 82 jaar en vroeg zich hardop af. "Wellicht beseffen we ons nu wat voor een gejaagd leven we eigenlijk allemaal leiden, ik ben benieuwd of er nu echt iets gaat veranderen?" Die gedachte deed me denken aan een uitspraak van Semler. Hij stelde dat mensen alleen kunnen veranderen als daar een radicale reden toe is. Een hartinfarct, het overlijden van een dierbare, een oorlog, of zoals in dit geval een wereldwijde crisis door een Virus.

Wellicht kun je de tijd die er nu lijkt over te blijven besteden om te bedenken of er dingen anders kunnen in je (zakelijk) leven. Persoonlijk heb ik me voorgenomen om wat minder hooi op mijn vork te nemen en me wat minder sappig te maken over relatief onbelangrijke zaken. Iets wat er in de loop der jaren ongemerkt insluipt komt nu aan de oppervlakte drijven.
Ik heb me voorgenomen om meer tijd te gaan nemen, kwaliteit boven kwantiteit. Dan maar wat minder! hoor ik mijn vader zeggen.

Ben je niet zo'n denker, maar meer een doener. Ruim op! Nu kan het, moet het zelfs! In mijn vakgebied, het interieur voor horeca ondernemingen en kantoren valt er met opruimen nog veel te winnen. Geef je ogen eens goed de kost in je eigen interieur en vraag jezelf af of je al die spullen ooit nog eens gebruikt. Verstrooiing noem ik het altijd maar met een netjes woord wanneer ik zaken aantref als oude posters, kapotte schilderijtjes, defecte lampen, plastic bakjes, tijdschriften uit 2014 en kerstverlichting in maart. Pleur ze in de kliko, dat ruimt op man. Ook in je hoofd.

Als je toch bezig bent kun je misschien ook de kozijnen en deuren een lik verf geven, dat was hard nodig. En wedden dat het leuk is als je een wand een leuke kleur schildert. Bel me gerust voor een vrijblijvend kleuradvies.

Heb je een restaurant of ander horeca bedrijf, dan wens ik je sterkte maar vooral inspiratie toe. Ga niet afwachten tot dit overwaait maar start vandaag nog met het samenstellen van je nieuwe menukaart. Kies voor eenvoud. laagdrempeligheid is iets waar gasten straks naar alle waarschijnlijkheid behoefte aan hebben. Mensen worden voorzichtig door de crisis, verwacht dan ook niet meteen dat iedereen plotseling de schade in gaat halen.

Hou het lokaal. Probeer dichtbij te blijven, niet alleen met je inkopen, maar ook met je gevoel. Waar loop ik warm voor en wat kan ik het best? Terug naar de essentie is helemaal geen verkeerd uitgangspunt om zometeen de draad weer op te pikken. Uiteraard hoop ik je met deze tekst slechts een beetje een hart onder de riem te steken, je te motiveren en vooral te inspireren. Niet bij de pakken neer zitten, maar handen uit de mouwen. Dat is gemakkelijk praten misschien, maar geloof me. Ons bedrijf is net zo afhankelijk als het jouwe.
Wat er precies gaan gebeuren weet ik natuurlijk niet, maar ik ben ervan overtuigd dat het weer goed komt. Hou je haaks!