Herman heeft een lekker rauw en eerlijk interieur

Wat in de zomermaanden een gezellig terras is oogt nu als een kaal pleintje. Geen gasten aan lange banken onder parasols, geen gezelligheid. Alleen een viskraam die de lucht vult met gebakken kabeljauw. Niet bepaald de entree die je verwacht bij een monumentaal café. Maar dat is hoe het leven werkt: vettigheid en grandeur, schouder aan schouder. Boven de deur prijkt 1885. Ooit levensader van de stad, nu gewoon een plek waar je dorst mag hebben. En eerlijk gezegd: Het werkt nog ook!

We stappen naar binnen. Links van de deur een dikke stalen standleiding, een overblijfsel van de tijd dat hier alles om water draaide. Kek detail. Het interieur is industrieel, monumentaal. Geen overbodige design-shit, geen Instagram-likes -lulligheden. Strak, kaal, eerlijk. Mijn vriend knikt. Hij snapt het meteen.

Ik neem hem mee naar de eerste verdieping, een simpele underlayment vloer die er later in is gelegd om meer gasten kwijt te kunnen. Pure winstmaximalisatie, maar goed gedaan. Vanaf hier kijk je door het trapgat naar beneden, over een zwartstalen hek. Alsof de toren zijn ingewanden aan je laat zien.

De bar beneden is niet van hout, maar van donker gepatineerd messing. De kleur van verweerd metaal en dan alsof er duizend nachten rook en gemorste whisky in gezogen zijn. Barkrukken in klassiek Thonet-model, klaar om je rug te na drie glazen ff lekker te martelen. Hij grijnst, dit is geen plek om rechtop te zitten. Dit is een plek om langzaam onderuit te glijden, net zolang tot de vloer je opvangt.

Boven de bar hangen lampen waar een soort worstdarmen omheen zijn geslagen. Een grap van een jonge ontwerper. Mijn vriend fronst zijn wenkbrauwen. Ik zeg hem dat cafés moeten schuren. Als je hier van slag raakt door een paar gedrapeerde worstdarmen, dan hoor je thuis in een lattebar met havermelk waar je met je elektrische bolderkar naartoe bent gereden. Hij lacht. Punt gemaakt.

Op de kaart: crudité. Voor de fijnproevers rauwkost, voor mij gewoon rauwigheid. Mijn vader zou het platgaten genoemd hebben, en hij zou het genegeerd hebben. Die groeiden vruger gewoon aan de slootkant, maar afijn!

De bediening beweegt soepel, bijna achteloos. Alsof hij de trap blind kan lopen met een dienblad vol glazen zonder maar ook een druppel te verspillen. Op de vraag waar de naam Herman vandaan komt, krijgen we geen romantisch verhaal. Gewoon een onafgemaakt plan in de Dr. Hermansstraat. Ging niet door, de naam bleef plakken. Geen poëzie. Gewoon een fout die bleef hangen. Geweldig.

Ik wijs mijn vriend op de muren: Nooit over nagedacht, niet gedecoreerd, maar gewoon ooit eens wit gekalkt, met hier en daar grijze, roze en gele nuances. Alsof iemand vond dat baksteen niet sexy genoeg was. Het werkt. De ruimte krijgt er een filmische zachtheid van.

Door een later in de toren toegevoegd raam zie je de rivier De Aa. Het uitzicht is mooier dan het verdient te zijn. Een smak daglicht valt op het hoge plafond en de verzinkt stalen luchtkanalen. Kloosterachtig en rauw tegelijk. Een plek die biecht en vloekt in dezelfde adem.

En dan de vloer. ‘Geen architect die dit ooit had kunnen bedenken’ hoor ik mezelf zeggen. Versleten beton, hier en daar nog resten van de wasachtige lijmlaag waar ooit linoleum zat. Herfstkleuren, scheuren, aderen. Huidachtig, bijna obsceen. Een vloer die meer verhalen heeft opgeslurpt dan alle muren samen.

Een stel komt binnen. Hij in camelcoat, zij in een jurkje dat te veel beloofd. Ze kruipen samen in een hoekje. Dit bedoel ik, hier gaan herinneringen verzopen worden voordat ze de kans krijgen oud te worden. Voor ons tijd om op te stappen.

Café Herman. De oude watertoren bood van ’74 tot 2000 onderdak aan diverse maatschappelijk instellingen en kunstenaars. Nu, Café Herman, voor heerlijk eten en een goeie borrel.  Van levensbehoefte naar levenslust zou je kunnen stellen. Geen plek die je woorden oplegt. Het vertelt zichzelf. Rauw, eerlijk, en onmiskenbaar echt. (foto; Panorama vanaf het dakterras op 31 dec.)

Terug Volgende