Restaurant & espressobar Da Silva in Den Bosch: een interieur met een goed geheim

Vorig jaar maart was ik voorlopig de laatste klant van restaurant & espressobar Da Silva in Den Bosch. Emidio da Silva, die de zaak samen met zijn vrouw Luisa runt, noemde het een historisch moment. Dat zat zo: na mijn vertrek ging zijn zaak tegelijk met de hele Nederlandse horeca op instigatie van de regering voor onbepaalde tijd op slot. De blog die ik erover schreef, sloot ik af met het voornemen er nog eens terug te gaan. John van Tribe herinnerde me er van de week aan.

Omdat ik toch in Den Bosch moet zijn voor een verjaardagscadeau fiets ik gelijk even langs Da Silva aan de Tramkade om een afspraak te maken met Emidio. Een paar minuten over twaalf, de zaak is net open en op het terras zit al een stel aan de koffie, loop ik naar binnen. Een vriendelijke jongeman van de bediening vertelt me dat Emidio en Luisa er ieder moment kunnen zijn. Ik besluit om dan toch maar eerst het cadeau op te halen en loop naar buiten, waar ik haast tegen Emidio op bots. Hij kent me niet, maar ziet aan mijn gezichtsuitdrukking dat ik hem wel herken. Ik begin over John, die hier het afgelopen weekend was en een mooi gesprek met hem had en… “Aah!” zegt Emidio. “Jij hebt die blog geschreven!” We lopen naar binnen.

“Momentje,” verontschuldigt Emidio zich en gaat meteen in de weer achter de bar. Ik probeer te zeggen dat ik alleen maar een afspraak kom maken, maar het juiste moment dient zich niet aan. Een koerier rolt zijn rolcontainer de zaak binnen. Ik kijk naar de betonvloer, die me boeit. Een gebruikte vloer met een redelijk gave toplaag, ooit overgeschilderd, maar de lak is er deels vanaf gesleten. Het resultaat is fraai, een vloer getekend door gebruik. Ooit was dit pand, een monument reeds, de mengerij van een veevoerfabriek. Dat verklaart de vele industriële accenten in het interieur. Aan het hekwerk dat de vide boven me begrensd hangen stukken elevatorband met de kenmerkende stalen bakjes waarmee indertijd granen naar een silo werden overgebracht. In de stalen bakjes groeien hangplanten. Ik kijk naar Emidio achter de bar en wil hem vragen of hij eerdaags tijd heeft voor… “Koffie?” vraagt hij. Mijn antwoord laat zich raden. Emidio richt zijn aandacht op de enorme koffiemachine op de toog. Een stoer ding met de sexy contouren van een Italiaanse sportauto.

Emidio gaat me voor naar buiten met drie koffie op een dienblad. We lopen Luisa tegen het lijf. “Hoi Luisa,” zeg ik met een glimlach. Oprecht verbaasd vraagt ze me hoe ik haar naam ken. “Jullie website,” antwoord ik en begin over John, die… “Aah!” zegt ze. “Jij hebt die blog geschreven!”.
Ik neem plaats aan de tafel waarop Emidio het dienblad plaatste. Een van de koffies brengt hij naar de vrouw van het stel op het terras. Ik hoor hem tegen haar zeggen dat hij benieuwd is wat ze van deze koffie vindt. Koffie is zijn ding, denk ik. Het zonnetje dreigt door te komen, dus de parasols worden uitgeklapt. Hierna gaat Emidio tegenover me zitten en steekt van wal.

Met Luisa woont hij in Zaltbommel en verkoopt sinds jaar en dag kwaliteitskoffie. Koffie is een wereld op zich. Heel veel mensen weten dat en toch staan de meesten, waaronder ik, daar niet bij stil. De ene koffie is de andere niet. Dat klinkt logisch, maar voor mensen zoals ik, die het zwarte goedje vooral voor de boost drinken, is dat iets voor fijnproevers.

Kwaliteitskoffie in koffiemachines voor de medewerkers van bedrijven. Emidio zag daar kansen en wist menig klant te overtuigen van goede koffie, ondanks de hogere prijs. De sensatie van koffie met een rijk smaken- en geurenpalet is op zeker moment bepalend geworden voor zijn leven en kijk daarop. Tijdens een reis naar Zuid-Amerika ontmoette hij een Italiaanse man, die hem later inwijdde in het koffiebranden. De ontmoeting resulteerde in een vriendschap. De Italiaan hecht grote waarde aan een specifiek temperatuurtraject in het koffiebrandproces. Dit temperatuurtraject heeft een grote en positieve invloed op de smaak en de geur van het eindresultaat. En deze wetenschap was vervolgens van grote invloed op Emidio. Om die wetenschap in de praktijk te brengen, zou hij zijn droom om een eigen koffiebranderij te beginnen moeten verwezenlijken.

Een grote pick-up-truck rijdt over het terras en stopt voor een sandwichbord van Da Silva dat zijn doorgang belemmert. De bestuurder stapt uit en zet het bord aan de kant. Emidio houdt het nauwlettend in de gaten; op zijn gezicht echter geen spoor van ergernis. Als de onnodig grote auto stapvoets en rakelings tussen de parasols door het terras afrijdt, nemen twee nieuwe gasten plaats. Emidio wijst met enige trots naar de plek waar ze zitten: “Daar zaten pas een man en een vrouw koffie te drinken. De vrouw zei niet per se geïnteresseerd te zijn in het verhaal over de koffie. Wel kwam ze die dag speciaal voor de koffie bij ons terug.”

Het plan was om een koffiebranderij in Zaltbommel te beginnen. Dat was 2007. De gemeente werkte tot grote teleurstelling van Emidio niet mee. Plan in de ijskast. Na kennismaking met de Tramkade zo rond 2014 begon het plan weer te ontdooien. Hier zou het mogelijk zijn.

Even een zijweggetje. Er zijn mensen die van de stress niet kunnen slapen als ze een dag en een nacht op vakantie gaan. Daar kun je die mensen niet op afrekenen, zo zitten ze nu eenmaal in elkaar. Aan de andere kant zijn er mensen die nergens voor terugschrikken. Noem hen waaghalzen. Emidio neigt naar laatstgenoemde categorie. In het najagen van zijn droom deinst hij voor weinig terug. Hij werkt echter niet onbezonnen; eerder heeft hij vertrouwen. Problemen tackelt hij met het oog op wat hij voor ogen heeft. Dit maak ik op uit ons gesprek en ik herken een vergelijkbare houding bij John van Tribe. Ondernemers uit goed hout gesneden. Realisten en dromers ineen, bovendien met een sociale inborst. Vanuit deze houding begon Emidio met zijn koffiebranderij op de Tramkade. Het resultaat van die inspanning is een prachtige koffie. En die moet geproefd worden. Ik denk dat dat de vonk geweest is die leidde tot het restaurant en de espressobar. Hoe het ook zij, de espressobar en het restaurant zijn een feit. En ook dat ging niet zonder slag of stoot – de verbouwing was veel ingrijpender dan voorzien; nieuwe ideeën, zoals de vide, werden in het verbouwingsproces geboren. Emidio vertelt erover met smaak.

Voor het interieur schakelde hij een familielid in. De belangrijkste voorwaarde die de jonge professional stelde, was dat ze alle vrijheid kreeg. Emidio heeft er geen spijt van, integendeel. “Ik merkte dat zij op het vlak van interieurontwerp veel gemakkelijker buiten de gebaande paden kon denken. Ze kwam met kleurcombinaties die ik zelf nooit aangedurfd zou hebben.”
Het heeft bijzonder goed uitgepakt. Ik denk dat elk goed interieur een geheim heeft, iets waarop je de vinger niet kunt leggen en dat het daarom spannend houdt. Da Silva is ruim en toch knus. Het heeft een vertrouwde huiselijkheid, wat deels door het zacht getinte licht komt, en is toch verrassend, sowieso in de detaillering, maar ook in de creatieve inzet van hergebruikte materialen en nieuwe materialen die bij die sfeer aansluiten. De inrichting is onmiskenbaar industrieel, wat betekent dat er aardig wat harde materialen, zoals beton en staal, zijn toegepast en toch is het geluid er aangenaam. Zoals je een goeie whisky (of koffie) pas optimaal ervaart als je alle zintuigen inzet, zo ook ervaar je Da Silva optimaal.

Emidio vertelde nog veel meer, alles even boeiend. Na ruim een uur aan zijn lippen te hebben gehangen, zeg ik tegen hem dat ik eigenlijk langskom om een afspraak te maken. Hij lacht: “Kom gerust nog eens terug.”